• Йеңилиқлар
• 15 Қазан, 2015

«Хәтниң муәллипи ашиғимниң дости болуп чиқти»

Талантлиқ сәнъәткар, режиссер Муһит Һезимовниң балилиқ чеғидики биринчи муһәббити ким? Өзи яхши көргән қизму яки униң достиму? Сәнъәткарниң  балилиқ чеғини ядиға селиведим, бешидин өткән бирнәччә сәргүзәштиләрни сөзләп бәрди. Уларниң ичидә муһәббәт мавзуси әң қизиқарлиқ болуп чиқти. – «Муһәббәт вақиәси» алтинчи синиптин башлинип, топ-тоғра онинчи  синипқичә давам қилди, –  дәп балилиғини әслиди сөһбәтдишим. –  Алтинчи синипта оқуветип, өзәмдин үч яш кичик бир қизға ашиқ болуп қалдим. У Төвәнки Пәнҗимдә, мән болсам, Пәнҗимдә яшаймән. Чүшкичә уни мәктәптә «марап» жүримән. Чүштин кейин велосипед билән униң йезисиға баримән. У талаға яки дуканға чиққичә велосипед билән кочисини бирнәччә қетим айлинимән. Ашиғимни көрмигичә өйгә қайтмаймән. Уйқумму кәлмәйду. Мәктәптиму шу. Уни көрмисәм, дәрисму оқуғум кәлмәйду. Аримизда һечқандақ гәп-сөз йоқ. У мениң немә үчүн уни әгип жүргинимни билмишиму мүмкин. Мениң бу һәрикитим икки жилчә давам қилди. Ахири бир күни бу «тилсиз муһәббәткә» чидамим йәтмиди. Униң дости билән гәплишип, әһвални чүшәндүрдүм. У икки арида хәт тошушқа келишти. Дәсләпки хетимни немидин башлишимни билмәй қийналғинимчу. У күни бир кечә ухлимидим. Ахири ичимдикини ақ қәғәзгә төкүвәттим. Хәтни уттур достиға тутқуздум. Мана шу хәттин кейин бир-биримизгә болған көзқарашлар өзгирип, аримиздики «кекәч» мунасивәт башқичә түс алди. Көп вақит өтмәй хетимға җавап алдим. Әшу хәтни алған күнни һечқачан унтумаймән. Уни йезиниң четигә чиқип, җалақлап титирәп оқуғиним һелиғичә ядимда. Бу хәттин кейин аримиз йеқинлишип сөзлишимизмекин десәм, әксичә техиму жирақлишип кәттуқ. У әнди мени көрсә қачидиған болувалди. Сәвәвини ейтмайду. Шундақ қилип, арилиқтики хәтләрму тохтиди. Аримизда «почтальонлуқ» қиливатқан униң достиму биздин зерикти. Мән шу байиқи  ашиғимниң кочисини чөгиләш билән бәнт. У маңа қанчә өч болғансири, мән уни техиму яхши көрүп кәттим. Бәзидә шунчә йәргә берип, уни көрәлмәй кетидиған вақитларму болди. Мундақ пәйтләрдә муһәббәтниң һорини ашиғимниң дости басиду. Униңдин «немә дәватиду?», «немә қиливатиду?» дегәнгә охшаш соалларға җавап елип өзәмни бираз басимән. Башта у мениң көңлүмни ясап жүрсә керәк, амма бир күни растини ейтти. «Узун гәпниң қисқиси, у сизни яқтурмайватиду» деди у маңа. Бу сөз мениң жүригимгә пичақ урғандәк тәгди. Пут-қолум һәрикәткә кәлмәй, гәп-сөзсиз турупла қалдим. Бир арилиқта әву қиз мениң қолумға бир парчә қәғәзни тутқуздидә, йенимдин иштик кетип қалди. Бир үмүт мошу хәттә. Мүмкин у хәткә һәммини язғанду, дәп қоюмән. Мәлидин хелә узап кетип тохтидимдә, хәтни оқушқа кириштим. Хәтни башқа бири йезипту. Беши течлиқ-аманлиқ билән башлинип, ахири яхши гәпләргә улушупту. «Мән сизни яхши көрүмән» дегән мисраларға көзүм чүшти. Бир ишинип, бир ишәнмәймән. Йеңила дости башқа гәпни қиливедиғу, дәймән ичимдә. Ахири хәтниң муәллипиниң ким екәнлигигә көзүм чүшкәндин кейин һәммини чүшәндим. Уни ашиғимниң дости, аримиздики «почтальон» қиз язған екән. У маңа ашиқ болуп чиқти. Кейин мәнму уни яқтуруп қалдим. Амма тәғдир бизни қошмиди...

Бәхтишат СОПИЕВ.