• Һасан-һүсән
• 28 Қаңтар, 2016

Момамниң чөчәклири

Өткән заманда Һасан вә Һүсән исимлиқ ака-укилар яшиған екән. Ата-анилири балилириға яхши тәрбийә беришкә тиришаттекән. Күнләрниң биридә ака-ука сөз талишип қелип, рәнҗишип бир-биригә қаримапту.Акиси  «иним келип кәчүрүм  сорайду», дәп узақ вақит күтүпту, бирақ иниси кәлмәпту. Чидами түгигән акиси Һасан иниси Һүсәнниң алдиға берипту. Һүсән акисини көрүп, орнидин сәкрәп туруп, уни қучақлап жиғлап кетипту. Шу чағда акиси инисиға «сән кичик болғандин кейин немишкә биринчи болуп кәчүрүм соримидиң?», дәпту. «Җеним ака, бовимиз: “Әгәр икки адәм рәнҗишип қалса, уларниң қайсиси биринчи кәчүрүм сориса, шу көпирәк  совап алиду, көп совап жиққан адәм җәннәткә кириду” , дегән. Шу сәвәптин сизни жиқарақ совап алсун дәп күткән едим», дәпту жиғлап туруп. Акиси инисиниң җававиға рази болуп, иккиси бир-бирини рәнҗитмәсликкә вәдә берип, инақ яшап өтүпту. Шуниңдин кейин «Әқил яшта әмәс, башта» дегән мақал әл ичигә тарап кетипту.  Дилфуза ХӘЙРАХУНОВА,  Бесағаш йезисидики 29-оттура мәктәпниң 5-синип оқуғучиси. Талғир наһийәси.