• «Уйғур авазиниң» сәйилгаһи
• 17 Наурыз, 2016

Интернет — һәзил

Өзини анчила яхши һис қилмиған бир жигит ағриқханиға келиду. Уни қобул қилған дохтурниң йезиғи бәк сәт болғачқа, униң бәргән ениқлимисини чүшиниш задила мүмкин болмай қапту. Буниңдин аччиқланған бемар мундақ дәпту:— Садиғаңғинә кетәй дохтур, мундақ қәғәздин көрә, өлидиған әһвалда болсамму, ағриғимни өзәмгә очуқла ейтип бериңа? — Растини ейтсам, сиздә тамамән ағриқ йоқ, пәқәт азирақ соғ уруп қалған, халас. — Ундақ болса, — дәпту бемар мулайимлишип, — әң яхшиси, әшу һечким оқалмайдиған ениқлимиңизни бериңа. Уни мән аялимға көрситип, дәрдимни ейтсам, у  мени аяп, һеч оқәт қилғузмай, ятқузуп қоямдекин дәймәна.