• Һасан-һүсән
• 22 Қыркүйек, 2016

«Ақтөш»

Мән өй һайванлирини бөләкчә яхши көримән. Шуңлашқа кичигимдин күчүгүм болсекән дәп арман қилаттим. Хошниларниң балилири кочида иштлири билән ойниғанда, мениңму шулар қатарида болғум келәтти. Күнләрниң биридә коча бойидики ериқни яқилап келиватсам, қәйәрдинду күчүкниң иңриған авази аңланди. Мән шу яққа қарап жүгәрдим, лекин уни тапалмай, тәлмүрүп өйгә қайттим. Чүш мәзгили болғачқа, ғизадин кейин есимға йәнә шу күчүк кәлди. Мән чапсан ериқ бойлап күчүкни издәшкә кириштим. Шу арида униңға «Ақтөш» дәп атму қоюп үлгәрдим. Тәләйгә яриша, күчүкни оңайла тепивалдим. Мән хошаллиғимдин вақиравәттим. Күчүкни елип өйгә кәлдим. Өйдикиләрму қарши болмиди. Шу күндин башлап у мениң кәйнимдин қалмайдиған болди. Мәктәптин кәлгәндә  алдимға жүгрәп чиқип қарши алиду. Мән күчүгүмни бәк яхши көримән.

 Ришат ӘБӘЙДУЛЛАЕВ,

 Узунтам оттура мәктивиниң 10-синип оқуғучиси.

 Уйғур наһийәси.