• Достлуқ риштилири
• 22 Маусым, 2017

Дидарлишишни истигән көңүлләр...

Мухтәрҗан ҖУМАРОВ,  «Уйғур авази»/ Дост хатириси/ Яш чоңайғансири қәлбиңдә кинәш сезимлири күчийип кетидиған охшайду. Шуңлашқа кейинки вақитларда бәлгүлүк сәвәпләргә бола бирәр синипдаш билән учришип қалсақла, жут қойнида биллә оқуған дост-бурадәрләрниң бешини қошуш мәсилиси сөһбитимизниң асасини тәшкил қилидиған болуп қалған еди. Қәдинас ағинәм Нурәхмәт Иминов билән ахирқи қетим Уйғур наһийәсиниң мәркизидә тәсадипи көрүшүп қалғандиму биз йәнә шу тоғрилиқ мәслиһәтләшкән едуқ. Хелидин бери дидарлишишқа пурсәт тапалмай жүргән әзиз қаяшлар билән жут қойнида баш қошуш һәр иккилимизниң есил армини еди. Шуңлашқа күнләр иссиғанда киндик қенимиз төкүлгән ана жутумиз – Ардолата йезисида синипдашларниң учришишини уюштурушни нийәт қилған биз йенип дидарлишиш мәхситидә бир-биримизгә аманлиқ тиләп, қәдинасларчә хошлаштуқ... Әпсус, һаятта көңүлгә пүккәнниң һәммиси әмәлияттин өз ипадисини тапмайдекән. Һәрхил сәвәпләр түпәйли учришиш қәрәлини кейингә қалдуруп жүргән күнләрниң биридә, синипдашларниң бешини қошушни нийәт қилған қәдинас достум Нурәхмәтниң йол һалакитидин вапат болғанлиғи тоғрилиқ шум хәвәр кәлди. Шундақ қилип, санақлиқ минутларниң ичидила биз күткән дидар-ғенимәт дәмләр һәққидики шерин хияллиримиз кукум-талқан болди. Ахири дәрт-һәсрәт илкидә дост-ярәнләр жиғилип, жут таман йолға чиқтуқ. Ечинишлиғи, дидарлишиш үчүн әмәс, видалишиш үчүн... Нурәхмәт дайим дегидәкла мийиғида күлүмсирәп жүридиған, интайин тәмкин, кәлсә-кәлмәс чечилмайдиған, аста гәп қилидиған мөмүн инсан еди. Бирақ шуниңға қаримай, у һәрқандақ адәм билән чапсан тил тепишип кетәтти. Чүнки униң көңли интайин юмшақ еди. Бириниң пикригә рәддийә берип, қәлбигә азар селишни һәргиз халиматти. Мүмкинқәдәр һәммисиниң көңлидин чиқип, кәңқосақлиқ болушқа тиришатти. Амма аяшни билмәйдиған һаят қанунийәтлири униң қәлб навалириға җор болмиди. Шу көңүлчәклигиниң ақивитидин у талай қетим «бармақ чишләп» қалди... Хәлқимиздә «Қуш угида немә көрсә, учқандиму шуни алиду» дегән мақал бар. Буниң һәқиқәт екәнлигини ағинимиз мисалидинму көрүшкә болиду. Нурәхмәт жутумиздики әң инавәтлик, әң бәрикәтлик аилиләрниң биридә тәрбийиләнди. Өз вақтида ХХІІІ партия съези намидики колхозда рәһбирий лавазимларда ишлигән һели мәрһум Нурахун ата билән Нурхан ана көпбалилиқ болушиға қаримай пәрзәнтлириниң паравән һаят кәчүрүшигә шараит яратти. Шуниң билән биллә уларни өзара өм-инақ яшашқа үгәтти. Әйнә шундақ роһта тәрбийиләнгән Иминовлар әвлади бирлишип,  мустәқилликниң дәсләпки жиллиридики ихтисадий қийинчилиқлар «гәлни қисқан» мәзгилләрдә тиҗарәт билән шуғулланди. Қом-қериндашлар билән һәмкарлиқта башлиған ишлири жүрүшүп, аз вақитниң ичидила улар көпчиликкә наһийәдики һаллиқ вә сахавәтлик инсанлар сүпитидә тонулди. Пәйдин-пәй уларниң паалийәт даириси кәңийип, ишлири көпәйди. Бирақ, ечинишлиғи, уларниң пәқәт ишлирила әмәс, әтрапиға олашқан «бурадәрлириму» көпәйди. Шу қайнамда жүргән ағинимиз Нурәхмәтниң шәхсий һаятидиму көплигән өзгиришләр йүз бәрди. «Таяқчилар» қатариғиму, «һарақчилар» қатариғиму ятмайдиған у һеч ойлимиған йәрдин жүрәк әмри билән үзүвалған гүлини қолидин чүширип қойди. Кейин бу әһвал йәнә тәкрарланди. Әлвәттә, тәғдиргә һеч немә дегили болмайду. Буниң үчүн кимни әйипләш керәклигини ениқ билмәймиз. Бизниң ениқ билидиғинимиз – ағинимиз қәйәрдә, ким билән жүрмисун пәрзәнтлиригә нисбәтән ғәмхорлуқ қилишни ядидин чиқармиди. Кейинки вақитларда у һәқиқәтәнму балилириниң ғеми билән яшиди. Яшлиқта өткүзгән камчилиқлирини түзитип, бәхитлик һаят кәчүрүшкә интилди. Аилиси билән Алмутида яшаватсиму, ана жутқа қозуқ қеқип, өй салмақчи болувататти. Әпсус, шум әҗәл униң арманлириға 46 йешида чекит қойди. ...Ойлисам, әнди синипдашлар жут қойнида тохсән қетим учрашсақму, сепимизниң толмайдиғанлиғи муқәррәр. Буниңдин кейин биз пәқәт әзиз қаяшни хатириләш арқилиқла көңүлләрни бәзләшкә мәҗбур. Мениңчә, бу тирикләрниң қолидин келидиған адаққи амал һәм у мәңгүлүктур...