• Шеирлар
• 03 Тамыз, 2017

Шеирийәт гүлзари

Төвәндә гезитханлар диққитигә бир түркүм һәвәскар шаирларниң шеирлирини һавалә қиливатимиз. Иҗаткарлиримизниң шеирлири көпчилик көңлидин чиқидиғанлиғиға үмүт қилимиз. Анам тәргән гүлләр Анам тәргән гүлләр ечилип, Димақни йерип кетиду пурап. Үзәй десәм қолум бармайду, Кимдин әнди алимән сорап. Қучақ етип гүлләрдин дәстә, Хуш болатти анамға бәрсәм. Қаян кәттиң гүлшәниңдә  йоқ, Гүлүңгә ақти көзүмдин шәбнәм. Гүлүңни сийпап һәр күни өзәм, Сүртүп қойимән сүзүк әйнәктәк. Сәһәр сайриса қешида булбул, Әтрапи гөзәл, худди җәннәттәк. Әсләймән Узун хиял, ширин уйқа чирақ яндуруп, Олтирипсән, деризәңни чекип қарисам. Қандақ гөзәл тоймидимғу узундин бери, Яришипту чачлириңни чечип тарисаң. Жирақ әмәс йол араси беғимиз хошна, Шох авазиң аңлиниду қулақ сеп көрсәм. Кечилири ай чиқмиса издәп қалмидим, Чүнки өзәң тепип алдиң мән тенәп жүрсәм. Йөгүмәчтәк гирә селип қоюп бәрмидиң, Растини ейтсам қанмас жүрәк өзәң шатлиғим. Кечилири йошурғачқа көзүңни мәндин, Саңа қарап шуңа өткән мениң яшлиғим. Мәйли сәһәр, кечилири күттүң тақәтсиз, Нәччә жиллар болғач, өзәң йоруқ юлтузум. Кәтмәс болуп кәлгәчкиму беғиңға йетип, Терип қойған гүллириңгә һечбир тоймидим. Өчкән юлтуз (Мурат Насировниң хатирисигә беғишлаймән) Шум хәвәр, аһ урдуқ илаҗә йоқ, Өчти юлтуз қаян кәтти биләлмидуқ. Шор пешанә, шуңа сениң үнүң өчти, Жирақ болғач, намизиңға келәлмидуқ. Әсли өзәң бир чақниған юлтуз едиң, Тапалмаймиз издисәкму әнди қаян. Йенип өчкән тәғдириңгә налә қилдуқ, Уйғурумниң чүшлиригә болғин аян. Сән әндила тәңкәш қилип авазиңни, Саз қилип дутар, тәмбир рававиңға. Тәшна болуп бир өмүр қалдуқ жиғлап, Хуш нава муңлуққинә авазиңға. Аблеким ТОХНИЯЗОВ. Қорам йезиси, Әмгәкчиқазақ наһийәси. Инақ болсаң, аләм кәң Өзәм төвән болсамму, Арманларға учимән. Йетәй дәймән амал йоқ, Дәрди барни қучимән. Путлириңға хиш қояй, Мусапирни йөлигин. Еғизиңда қой союп, Шәр елип һәқ төлигин. Рәнҗимәймән қериндаш, Инақ болсаң аләм кәң. Биллә яшап өстуқ тәң, Гөзәл бағда рәңму-рәң. Ақ дәстихан әтрапи, Толса дайим достларға. Унтулиду һәммә ғәм, Биллә турсақ постларда. Пәридәм ТЕЙИПОВА. Ақтам йезиси, Уйғур наһийәси. Рубаийлар Қолдин кәлсә әгәр қилғин яхшилиқ, Алғандәк болисән жиғип мол ашлиқ. Әксичә болғанда қилған һиммитиң, Уруқни апирип тәргиниң ташлиқ. Шәръидә бар болуп мундақ бир калам, Ойнима қимарни, яман иш һарам. Достумға көрсәттим қолида ошуқ, Әйнә шу кишиниң өзидур имам. Әй сақи, маңа мәйдин сунуң җамда, Ғәм-қайғудин нери болай җаһанда. Мәнму нахша ейтип қалай муңланмай, Өзгиләрдин бөләк хуш бир аһаңда. Сайришиң йеқимлиқ зилва булбулум, Шунчә сунсамму саңа йәтмәс қолум. Нечүк тутисәңкин өзәңни пинһан, Бир йериң зәйипму яки булбулум. Булбул дәйду гулзаримдин айрима, Гүл дәр қанитин булбулниң қайрима. Булбул – адәм, гүлбағ униң вәтини, Шу адәмни вәтинидин айрима. Өтти кариван бу йәрдин бир қонуп, Биз өтәрмиз тола болса бәш қонуп. Бәш күнлүк өмүр түгәп болидекән, Ақ-қарини айрип болғичә тонуп. Язғанлирим әмәс узун ағамча, Язғиним аранла техи бир тамча. Булақлар қошулуп дәрия болар, Шеир язмас адәм урғанға қамча. Әй сақи җамға тошқузуп қуюң мәй, Ичип уни көңлүмдики сөзни дәй. Заман ичи тошуп кәтти зулумға, Қәйәрдиду челиниду муңлуқ нәй. Мән туғулуп кәлгәндә бу һаятқа, Атам мени миндүрди яхши атқа. Балам, ат у әр қанити дегәнди, Өзи минип кәтти бир яғач атқа. Жүригим тегини көрәй мән қезип, Тепилса бир немә қойғидәк йезип. Қәлбимдин сүзүп алған шу седәпни, Жипқа өткүзәй марҗан қилип, тизип. Яхшилар һәммини яхши көриду, Яман өз ишини яхши көриду. Мону бир нәқилни кәлтүрүп өтәй, Қоңғузму тезәкни яхши көриду. Пули йоқ адәм у базарға бармас, Пули бар базардин җа товар алмас. Сән өзәң риякар пишмиған сопи, Пишқини турғанда хемини алмас. Бу дунияда яхши күт меһманни, У дунияға елип кәт иманни. Униңсиз өмримиз әслитиду, Буғдийи йоқ, саман қалған хаманни. Әй егәм, хар қилма мени биригә, Несип қил яшашни уруп мәйдигә. Һәр ишқа сениңдин мәдәт тиләймән, Қоюп бәрмә шәйтанни өз мәйлигә. Бир киши яшатти тәрки дуния, Өзини көрсәтмәк болуп әвлия. Әски чапанға пүркәнгән әй киши, Немә сән Худадин килмамсән һая?! Улуқ Алла қобул қилсаң розамни, Меһриңгә толтуруп бәргин козамни. Җәннәткә йеқин қилсаң мени шунчә, Ишиккә йәткидәк сунсам қолумни. Кәлдим һаятқа, демәк орнум бар, Мән кәлсәм саңа дуния болмас тар. Шунчә кәң аләмгә патмиған билән, Өлгәндә һәмминиң өлчүк йери бар. Әгәр шеирниң болмиса мәниси, У шаирниң қуруқла мәнмәниси. Ечилған кокат һәммиси гүл болса, Адәмниң шаир боп кетәр бәриси. Яхшилиқ күтмәймән көңли ямандин, Лай етисән һәтта чүрүк самандин. Ямандин шунчилик ишму күтмәймән, Яхшилиқ кәлмигән заман-замандин. Уста имарәт салди икки қәвәт, Миқ қақмай ясапту, устикән қәвәт. Ачиқип устини дарға есипту, Шу вақта падиша залимкән қәвәт. Бу дуния ичи билсәң бир хаман, Турмуш тулуқ болуп езиду һаман. Вақитара болуп айрип чиқирар, Буғдайдин айрилип қалиду саман. Шаирлиқ күндилик әмәстур кәсип, Шаирлиқ һәммигә әмәстур несип. Һечқачанда шаир болалмайсән бил, Дуния ичини кәлсәңму кезип. Дунияға һечким туғулмас күлүп, Һәм яна бир жиғлап кетимиз өлүп. Бу икки жиға арисида бәлки, Һәҗәп әмәс қалсақ бир қетим күлүп. Пикриңни җәмләп, сөзни қил өткүр, Мисралар болсун қиличтәк өткүр. Шеирийәт беғиға салсам нәзәр, Кесип ейтипту Абдуреһим Өткүр. Ой-хиял сүрүшниң өзи бир татлиқ, Бирдәмгә қәлбиңни орайду шатлиқ. Раса бир ләззитин сүрәй дегәндә, Аһ, сөйгән қизиңдәк болиду ятлиқ. Арман у пүтмәс бир чеки йоқ деңиз, Йәтмәйду йүз яшқа йүзни қатсиңиз. Йетәттим арманға деңиз ичидин, Чиқса су пәриси дегән әшу қиз. Бу өмүр өтәркән һечбир туйдурмай, Һорун ятаркән қәдрини уқмай. Өмүрниң өзи у жүгрүк ат екән, Чу дегиниң йетәр, қамчиму урмай. Яшаймән өмүрни қанчилик бәрсә, Җан уруқ әмәс, үнидиған тәрсә. Чақмақтәк йенип, йоруп, өчкәнләр бар, Немә билүр йүз жил ғәпләттә өтсә. Адәм өмүрниң ғемини йәйду, Ғәм дегән қурут, өмүрни йәйду. Әшу ғәмни мәйли қил, қилмиғин, Адәм өзиниң рисқини йәйду. Сориса бәргин қолда бариңни, Сақлап қалисән шунда ариңни. Пурсәтни өткүзүп қойсаң әгәр, Бәрсәңму алмас кейин нариңни. Ким бу аләмдә арманға йәтти, Шүкри қилған у арманға йәтти. Бирлири мана шу йәрдә туруп, Бирақ қәдрини билмәй кәтти. Армансиз қандақму бир күн өтәр, Һәр күнүм арманни қоғлап кетәр. Арман у пүтмәс чеки йоқ нәрсә, Униңға өмүр қандақму йетәр. Хошаллиқ та әбәт болмас озуқ, Бир күн қайғу келип, кетәр бузуп. Аләмдә һечнәрсә мәңгү әмәс, Астидин чирип суниду қозуқ. Жүригим әсләтсәң бүйүк тағни, Бәрпа қилсам мәнму чоң бир бағни. Шу бағ мевисин хәлқимгә сунсам, Арман қилимән мошундақ чағни. Өмүр йолини маңдуқ биз йөгәп, Мана биз келип олтарған бекәт. Шу йәргә кеп мәнзилгә қарисам, Бу өмүр йоли кетипту түгәп. Көңүл дегәнниң ушқур атлиғи, Ойлисам чиқар һаят татлиғи. Вәслигә әнди йетәй дегәндә, Билинип қалар униң ятлиғи. Йезишқа бәк еди тәшналиғим, Мана әнди аран башлалидим. Поэзия йоли узун екән, Бу йолда бир қәдәм ташлалидим. Турмуштин һеч қилмиғин пәрият, Өзиниң қинида маңар һаят. Уни изидин чиқиралмайсән, Халиғин оңға, мәйли соңға тарт. Дүшмәндин айриғин дост-қаяшни, Достниң көңлини билгин аяшни. Дост билән дүшмәнни аралмисаң, Өмүр бойи төкүп өтисән яшни. Ким өткән қисқа өмүргә қенип, Адәм бир кесәк, бу һаят қелип. Шу кесәк арисидин бемәзгил, Қанчиси сунар, қанчиси қелип. Егәм яратти бәндини лайдин, Һечбир адәм чүшкини йоқ айдин. Ялиңач келип, шундақ кетимиз, Пәриқ йоқ, өлгәндә бай-гадайдин. Шеирим турса гүлдәк ечилип, Турса шу гүлдәк хуш пурақ берип. Гүлләр қәйәрдә ечилған болса, Булбул сайрайду шу йәргә келип. Мениң шеиримни сөкмә мунчә, Иҗадим ечилмиған бир ғунчә. Шу ғунчә гүл болуп ечилғанда, Көргин, қурларға тизимән үнчә. Бариға шүкри, қилғин қанаәт, Қолда барин, худаға аманәт. Әй, адәм, нәпсә кәйнигә кирип, Өзәңгә-өзәң қилма хиянәт. Яшлиқ гүлүм болди ечилип, Өмүр күнүм пүтти чечилип. Бир чағ биз меңип өткән йолдун, Маңар әвлат йеңи из селип. Яздим шеир ушшақ парчилап, Ташни тешәр ямғур тамчилап. Ташқа тегип, чечилған үнчә, Төрт қур болуп кетәр ачилап. Пайда йоқ қуруқ сөз-ғевәттә, Турмас селип қойсаң севәттә. Қоюп бәрмә тилни мәйлигә, Һәр сөзни сөзлә өз новәттә. Яздим мән һаяттин күндилик, Ялдама қалсун дәп өмүрлүк. Кәчүргин мени сән әй егәм, Сөзара боп қалса күпүрлик. Шеир яздим көңлүмдин елип, Яздим жүрәктин илһам келип. Илһам өзи меһманға охшар, Бирдәмла кетәр, һазир келип. Абдусалам НИЯЗОВ. Яркәнт шәһири. Ана тилим Ана тилим – бәхтим мениң байлиғим, Пәхирлинип қолға тутқан байриғим. Бу өмүрдә һәр мәшрәптә, һәр җайда, Ишән пәқәт бир сениңдә сайридим. Өз тилимда мәғрурлинип сөзләймән, Келәчәкни әшу тилда көзләймән. Әҗдадимдин қалған бүйүк мирасниң, Қиммитини билмисә гәр төзмәймән. Уйғур дегән улуқ әлниң қизимән, Хас Һаҗип һәм Қәшқәрийниң изимән. Җан хәлқимгә ейтмақ болған сиримни, Ана тилда марҗан қилип тизимән. Өз тилимда алдим тәлим-билимни, Йоруқ әтти билим нури дилимни. Тумар қилип мәңгү сақлап өтимән, Анам сүти билән сиңгән тилимни. Амал барму? Бу дәрттин қутулғидәк амал барму? Йә уни солап қояр қамал барму? Көп илләт аримизда қанат яйди, Учирип кәткидәк бир шамал барму? Көзләр кор болуп қалди, тевип барму? Көз әмәс, көңүлләрму болди қарғу. Әйипни издимәстин өзимиздин, Налә қип, дәймиз йәнә аләм тарғу! Пәйли кәң инсанларниң көңли язғу, Шу язниң қиммитини биләр азғу. Техника «һорунларға» банә болди, Чалмаймиз, қолда туруп әсвап-сазму. Ейтқумиз кәлмәс, нахша-муқамниму, Махташни өч көримиз яхшиниму. Ақ халатлиқ әвзәл җанни қайрип қоюп, Молла издәп, әгәштуқ биз бахшиниму. Наениқ тилимиз һәм дилимизму, Тәләйләр тенәп кәтти, билимизму? Аниниң ақ сүтини күлгә чечип, Өзимиз өзимизгә күлимизғу! Шу адәтни йоқитар амал барму? Шундақни қамап қояр қамал барму? Өзимиз өзимизгә ора колап, Яхшиға ора қазған яманларғу! Гүлминәм ТОХТАЕВА. Уйғур наһийәси. Чүшәнмидим Бир қосаққа икки баш патқанди, Бир күндә тәң «апа» дәп үн қатқанди. Гирәлишип бир орунда ятқанди, Чүшәнмидим... Барини тәң бөлүшүп чоң болғанда, Қәдди-қамити күч-қувәткә толғанда, Амәт қущи қоллириға қонғанда, Чүшәнмидим... Немә үчүн бир-биридин чәтниди? Чувалишип жүрсә яки сәтмиди? Бу аләмдә уларға немә йәтмиди? Чүшәнмидим... Көрәлмәслик қәлблирин алдиму? Ичи тарлиқ уруқлирин салдиму? Қериндашлиқ сезим зади қалдиму? Чүшәнмидим... Немә үчүн мәнмәкликтин қайтмиди! Иллиқ сөз дәп бир-биригә бақмиди. Яки улар бир қан әмәс — ятмиди. Чүшәнмидим... Тар қосаққа патқан гезәк қериндаш, Немә үчүн кәң дунияда патмиди? Чүшәнмидим...   Жүригимиз һели яш Дәйду достум: «Шалаңлиди аримиз. Хуш нәғмини яңриталмас таримиз». Ейттим достқа: «Бекар қайғу қилмиғин, Керәк болса, баш билән таш яримиз». Һарғини йоқ мингән йорға етимиз, Техи хелә пәллиләргә йетимиз. Чувалишип бала-нәврә жүргәндә, Немә үчүн роһсизлинип кетимиз? Бала күлсә бизму тәңла күлимиз. Нәвриләрдә келәчәкни көримиз. Бирлик-өмлүк үстүн болса һаятта, Биз роһлинип баш көтирип жүримиз. Яш кәлди дәп қайғурмаңа қериндаш, Болсун бизгә шатлиқ өмүр һәм-йолдаш. Чүшкән билән үзгә бираз қоруқлар, Жүригимиз бизниң техи һели яш. Бала қәлби Ечилмиған боз йәр әсли сехиғу, Даңлиқ уруқ салсаң һосул алисән. Ерәңсизлик қилип тәрсәң илғимай, Күз кәлгәндә пушайман йәп қалисән. Бала қәлби биз йәр охшаш пакизғу, Кичигидин тәргән есил уруқни, Һошияр болуп айрип данни буядин, Cелип жүрмә бепәрва боп қуруқни. Иллиқ сөздин пакиз дилға уруқ сал, Мәнмәнликни, яманлиқни салмиғин, Ойлимастин шамал терип қәлбигә, Соғ борандин һосул елип қалмиғин. Жиғлап бала көзини ачти дунияға, Чәксиз бәхит, хошал қилди анини. Бирақ-бирақ шум тәғдирдин шу вақип, Ата кәткән көрәлмәстин балини. Ирадини, жүригини чиң тутуп, Миң җапада ана оғлин әр қилди. «Нәврә сөйсәм» дегән татлиқ арманни, Авғанстан бир күндила йәр қилди. Уруш, уруш, ләнәт тәккүр бу уруш, Қанчә, қанчә оғланларни харлиди. Арминиға йәтмәй кәткән яшларға, Талай ана жүрәклири зарлиди. Аманчилиқ тиләп ана оғлиға, Сансиз түнни уйқа көрмәй атқузди. Кәң аләмгә сиғмайдиған дәрдини, Муштумчилик жүригигә патқузди. Жүргән чағда оғли қанлиқ җәңләрдә, Явниң оқи тәккән еди путиға. Амал болмай, бир путидин айрилип, Нака болуп қайтти ана жутиға. Бала әтә келәр дегән кечини, Таң атқузди аңа һәргиз ухлалмай. Көргән чағда балисиниң қарисин, Селип кәтти жүриги теч туралмай. «Балам!» деди учти ана балиға, Бир пут билән жүгрәп бала аниға. Гирә салди ана бала бойниға, Һаса ташлап кирди ана қойниға. Балисини бағрин бесип турғанда, Чүшти көзи йоқ путиниң орниға. «Путуң үчүн мән қурваниң болаттим», Дегән көзләр кәлди шунда ойиға. Унтуп қалди ейтай дегән сөзини, Аққан яшлар ачқузмиди көзини. «Қулунум» дәп пешанисидин сөйгәндә, Жүрәк қисип, билмәй қалди өзини. Көзин ечип тоймай қарап оғлиға, «Аман кәлдиң, һеч арминим йоқ» деди. Шунчә дәрткә бәрдаш бәргән жүриги, Хошаллиқни көтирәлмәй тохтиди. Нәврәмгә Өйгә бәхит, хошаллиқ, Елип кәлди Илһамҗан. Алиқиниға бәрикәт, Селип кәлди Илһамҗан. Тақәтсизлик күткүзүп, Арман қилған Илһамҗан. Үмүтләрни бәҗа қип, Дәрман болған Илһамҗан. Һәммимизниң ишәнчин Ақлап жүргин Илһамҗан. Ата-бова изини, Сақлап жүргин Илһамҗан. Баһар Ширилдап шох сулар шақирап, Бир-бирин қоғлишип ақмақта. Уйқидин ойғанған өлкәмгә, Күн нурин айимай чачмақта. Йеңидин көкәргән майсилар, Әтрапқа тоймастин қарайду. Қушларчу? Һә, қушлар баһарни, Мәдһийиләп тинмастин сайрайду. Кәл, баһар, ойғанған қәлбимдә, Булбуллар хуш нава сайрисун. Баһарни сеғинған жүрәктә, Дилраба нахшилар яңрисун. Абдумеҗит ИСМАЙИЛОВ. Алмута шәһири. Үмүт Чәксиз деңиз, көп-көк сия рәң, Учар қушлар унда бәһримән. Шавқун салар деңиз долқуни, Тиничлиққа болуп һөкүмран. Гоя миқтәк қадалған от көз, Аңа үмүт, упуқ сизиғи. Чекитләргә болуп пәрванә, Бағлар дайим көңүл риштини. Көрүнгәндә йәлкәнлик кемә, Янар шу дәм үмүт чириғи. Ғайип қилса дениз долқуни, Яшқа толар, бир җүп булиғи. Қанчә жиллар өтмиди шундақ, Үзгини йоқ, ишқ риштини. Һаятлиқ бар, демәк, үмүт бар, Күтүш тавлар, униң җисмини. Бу Һаят Сәзмәс адәм, көрәлмисә өз бәхтини, Көрүниду башқиларниң хәшәклири. Булбул туруп, қариғоҗини қизғиниду, Гоя саман, башқисидин өз тапқини. Ярим десәң, өз ханәңдә ечилар гүл, Ғәзәпләнсәң таҗу-тәхтиң музхан болур. Шуси ениқ томуздиму титирәйсән, Өмүр бойи жиққанлириң дозақ болур. Алла бәргән несивәң шу тез шахлиған, Шахлирида чүшти мевәң, сән яқлиған. Бәзилири – әзиз башқа болди бала, Өз вақтида хошал болуп сән махтиған. Шундақтиму оқумиған китавиң у, Техи йезип пүтәрмигән мисралириң. Мәйли атмиш, яки сәксән вә яки йүз, Түгимәйду сән қоймиған имзалириң. Алла уни яритипту шу қелипта, Өзгәртәлмәс шаққа палта чапқанлириң. Амалиң йоқ, бу өмүрниң бағвини сән, Тапқиниң шу йәргә қозуқ қаққанлиғиң. Дилшат ПАЗИЛ. Алмута шәһири. Достум «Достум» деди бирси келип, иллиқ күлди йүзүмгә, Яман деди башқиларни қарап туруп көзүмгә, Һә, мениму сәтлигәнсән, достум, мүмкин күрмиңгә, Қандақларчә ишәнчә артай әнди сениң сөзүңгә?! «Достум» деди бирси келип, мени шунчә махтиди, Жирақ кәтсәм, ғевәт қилип, дүшмәнләргә датлиди. Рәнҗимәймән, көз алдимда яқтурмисаң мәйлиди... Жүригимдин орун елип, дағ қилғиниң яқмиди.   «Достум» деди бирси келип, бешимға тәхт қонғанда, Нәдә болдуң, җеним достум, ярдәм муһтаҗ болғанда?! Орнуң өчүп, жүригимгә һәсрәт оти толғанда... Көләңкидә қалған достлуқ гүли гәрчә солмамда?.. «Достум» деди бирси келип, мени һәр чағ йөлиди, Өзгиләрниң сирлирини маңа келип төкмиди. Дилимдики ейтаримни чирайимдин оқуди... Унтумастин һәр чағ келип, сирдаш болди, йоқлиди. Достум нурғун, бармақ билән саниғанға пүтмәйду, Лекин әпсус, йолда қалсам һәммиси тәң күтмәйду. Яхшиму бар, яманму бар, өмүр бир хил өтмәйду, Достуң болған дүшмәндин қорқ, күлүп туруп өртәйду! Һаят гөзәл... Һаят гөзәл, һаят җәннәт күлгәнгә, Тәғдир қисмәт, өмүр зулмәт сәзгәнгә. Һәй, достлирим, күлкә-жиға арилаш, Өкүнмәңлар бу дунияға кәлгәнгә. Пули тешип, аләм ичин кәзгәнләр, Тиләмчи боп, булуңларда жүргәнләр. Соқур көзни, кекәч тилни арманлар, Һаят қиммәт өмүр қәдрин билгәнгә. Бәзиләрниң нени йоқтур йәйдиған, Бәзиләрниң көзин байлиқ бағлиған. Бурунтинла тәңшәлмигән дуния бу Ичтин көйүп, наданға «хәп» дәйдиған. Янчуғиға көк қәғәзни салғанлар, Данишмәнчә мәйдә керип маңиду. Гунаси йоқ, бегуна пак сәбиләр, Вақит өтә ташланди боп бариду. Он бир жилни үчкә сөрәп түгәткән, Универдин қизил диплом алиду. Ким уларни һарсизлиққа үгәткән, Вақти кәлсә, бармақ чишләп қалиду. Һаят гөзәл – һаят сирин билгәнгә, Сүйиниму «бисмилла» дәп ичкәнгә. Балисини бесип иллиқ бағриға, Ата-ана дуасин еп жүргәнгә. Һаят гөзәл – муһәббәткә толғанда, Бәхит қушуң қолуңға кеп қонғанда. Қериндашлар өм болушуп һәрқачан, Қайғу чүшсә, яр-йөлигиң болғанда. Һаят гөзәл – мән һаятни сөйимән, Синақлири болса мәйли, төзимән, Йеқинлирим аман болсун муһими, Шу чағдила қәлбим билән күлимән. Шаир нами өчмәйду! (И.Бәхтия хатирисигә) Шеирлири муһәббәтни күйлигән, Һорунлуқни, наданлиқни сөймигән. Ана жутин, ана тилин һөрмәтләп, Қәләм билән ақ қәғәзни гүллигән. Туғулған әл, мөлдүр сүйи, һавасин, Алтундинму артуқ көргән баһасин. Ана жутниң меһри билән чоң болғач, Еғир демәй, көтәргән тәң җапасин. Тоққуз яшқа толғинида әндила, Жүригигә сақаймас дәрт йезилди. Қанлиқ уруш туюқсизла башлинип, Тәғдир аңа қийин ишни жүклиди. Шу жиллири жүригидә қалған дәрт, Мисраларда тизилди һәм болди хәт. Шеирлири течлиқ үчүн йезилди, Йәр қойнида һурийәт болсун, мәңгү дәп. Парчә нанға, хуш күлкигә зар болди, Шундиму у еғир иштин қачмиди. Қоллирини кичик туруп қапартип, Ана жут дәп ишлиди һәм яшниди. Шеирлири һәқиқәтни сөзләйду, Шаирни ким «өлдиғу» дәп ойлайду. Мәңгү пүтмәс есил ғәзнә қалдурған, Йоруқ юлтуз, иҗадийити өлмәйду. Сабирәм ӘНВӘРОВА. Уйғур наһийәси. Оюмдин кәткин Саңа учрашсун мәндин яхшилар, Чиқсун көңлүңдин әшу башқилар. Ойлисам сениң вапасизлиғиңни, Жүрәк бағримни езип таш қилар. Қанчә ейтсамму ишәнмәй кәттиң, Ишқип көңлүмни чүшәнмәй өттиң. Өзәң сийлиған жүрәк ярамға, Вапасиз ярим аччиқ туз сәптиң. Мәйли өзгини бәхитлик әткин, Арманлириңға шу билән йәткин. Сәндин тиләрим бирла илтимас, Мәндин кәткәндәк оюмдин кәткин. Бәхтиңни тиләй Бу күнгичә жүрдүмму оюңда? Чақирдиңму яр шуңа тоюңға? Тоюңға келип бәхтиңни тиләп, Қандақ гүл сийлай сениң қолуңға. Нә қилай, көңүл сени дәп турса? Жүрәкму сән дәп дүпүлдәп урса! Көңлүмдә баһар нәләрдин болсун, Таллиған гүлүм өзгиниң болса. Тоюмни көрүп қалғин дедиңму? Көзүмгә қарап алғин дедиңму? Ахири өзәң мени тәбрикләп, Йүзүмдин сөйүп алғин дедиңму? Күткин, келимән сениң тоюңға, Әл қатари мән меһман болуп. Гүлдәстә елип икки қолумға. Бәхтиңни тиләй алдиңда туруп.                                    Назимҗан ҺАКИМОВ.