• Һасан-һүсән
  • 25 Желтоқсан, 2017

Шохлуқниң түви — хорлуқ

Әдәп-әхлақ/ Ямғур кечичә тохтимай яққан болсиму, әтигәнлиги һава шундақ тәкши ечилип кәткән еди. Күнниң иллиқ нурида йәрләр хелила әкчип қапту. Көлчәкләрдики суларға қарап, ямғурниң хелә убдан яққинини билгили болатти. Чүш вақти. Балилар йолниң икки тәрипидә мәктәпкә топ-топ болуп кетип бариду. Йолниң оң тәрипидә кетип барған икки қизниң, худди бешиға келип қонған кепинәкләрдәк, тәвринип турған ақ бантиклири уларниң сөлитигә сөләт берип туратти. Йолниң сол тәрипидә келиватқан үчинчи синипта оқуйдиған үч-төрт оғул бала бир-бирини қоғлишип, ойнап келиватиду. Бүвинурниң хошниси Мәрүп бәңваш алдида қечип кетип барған балиға қолидики сумкисини етиведи, сумка униңға тәгмәй, шалаққидә қилип, йолниң четидики көлчәктики суға чүшүп кәтти. Буни көргән Бүвинур билән Гүлинур парақ-парақ күлүп кәтти. Мәрүп бәңваш қизларниң бу күлкисини «булар мени заңлиқ қиливатиду» дәп чүшинип, йолниң оң тәрипигә өтти: – Һәй, чирайлиқлар, немигә күлүшүватисиләр? – дәп Бүвинурниң бешидики бантигини жулувелип, көлчәктики лай суға ташлавәтти. — «Вай, апа! Әнди қандақ қилимән? — дәп жиғлашқа башлиди Бүвинур. — “Һәй, соғақ, бу немә қилғиниң? Сараңмусән?” дәп Гүлинур Мәрүпни сумкиси билән урмақчи боливеди, Мәрүп қечип, йолға чиқишиға униң кәйнидин келиватқан йеник машина уни қеқип, өтүп берип тохтиди. Йолниң четигә жиқилған Мәрүп орнидин туралмай қалди. Машинидин чиққан яш һайдиғучи учқандәк йетип кәлди. – Җеним укам, аманмусән? Худаға шүкри, тирик екәнсәнғу, укам. Қәйириң ағриватиду? Бир йериң сунмиғанду? Йолдин өткәндә әтрапиңға қарисаң болмамду? – дәп кайипла кәтти. Мәрүп: «Вай путум!», дәп зарлавататти. Һайдиғучи Мәрүпни ағриқханиға апарди. Дохтурлар униң путини рентгенға чүширип, сунған җайини ениқлап, гипсқа елип қойди. Мәрүп ағриқанида бир һәптә йетип, андин өйигә чиқти. Мәрүпниң ата-аниси оғлиниң шохлуғини етиварға елип, һайдиғучиға кәчүрүм бәрди. – Балам, бизниң ата-бовилиримиз «Шохлуқниң түви — хорлуқ», дәп бекар ейтмиған. Мана, униң ақивитиниң қандақ болидиғанлиғини көргәнсән? Болупму, йолда маңғанда, наһайити диққәт қилишиң керәк еди, дәп Мәрүпниң бовиси нәврисигә несиһәт қилди. Әтиси Мәрүпни йоқлап кәлгән Бүвинур билән Гүлинур униң йениға кирип: «Мәрүп, сениң йол вақиәсигә учриғиниңға биз гунакар. Бизни кәчүргин», дейишти. – Қизлар, бу вақиәдә силәрниң әйивиңлар йоқ. Мән йолдин әтрапимға қаримай өтүптимән. Өзәм әйиплик. Әксичә, мән силәрни рәнҗитип қойдум, мени кәчүрүңлар, – деди Мәрүп. Мәрүп бир айдин кейин, қолтуқ таяқ билән меңип, мәктәпкә кәлди. Әшу күни болған йол вақиәсидин кейин у шохлуқниң ақивитиниң қандақ болидиғанлиғини чүшәнди. Униң әхлақи пүтүнләй өзгирип, әнди өзидин кичикләрни, болупму қизларни орунсиз рәнҗитмәйдиғанлиғиға вәдә бәрди. Қасим ИСМАЙИЛОВ, пешқәдәм устаз.

241 рет

көрсетілді

0

пікір

Біздің Telegram каналына жазылыңыз

алдымен сізді қызықтыратын барлық жаңалықтарды біліңіз

Уйғур авази

21 Сәуір, 2021

Жүктеу (PDF)

Редактор блогы

Ершат Моллахун оғли ӘСМӘТОВ

Редактор блогы