• «Уйғур авазиниң» сәйилгаһи
• 18 Қаңтар, 2018

Кесәл язғучи вә әма сазәндә

Хуаң әпәнди даңқи жирақ-йеқинға пур йәткән кәспий язғучи болуп, униң оқурмәнлириму наһайити көп екән. Күнләрниң биридә у ашқазан ракиға дучар болуп қалиду. Шуниңдин кейин пат-йеқинда һаят билән хошлишидиғанлиғини ойлап, келәчәккә ишәнчисини йоқитип, роһий чүшкүнлүккә берилишкә башлайду. Униңға дохтурниң давасиму, достлириниң мәслиһәтлириму кар қилмайду.Бир күни у истираһәт беғида сәйлә қилип жүргинидә, қулиғиға ғеҗәкниң йеқимлиқ авази аңлиниду. Қариғидәк болса, саз орунлаватқан бир әма бовай екән. Бир қизиғи, у бойниға әйнәк есивалған еди. Хуаң әпәндим бовайдин буниң сәвәвини сорайду. — Мән күнләрниң биридә мөҗүзә йүз берип, бу әйнәктин өз әксимни көридиғанлиғимға үмүт қилимән, — дәп салмақлиқ билән җавап берипту мөтивәр. — Мениң икки гөһирим бар: бири — ғеҗигим, йәнә бири — әйнигим. Шу мәһәл язғучиға «Мошу әма чеғида һаятни сөйүп, үмүт билән яшайдекәну, мән немишкә роһсизлинишим керәк?» дегән ой келиду. Көп өтмәй, униңға дохтурниң даваси шипа болуп, сақийип, планлиған ишлирини әмәлгә ашурушқа башлайду. Әйнә шуниңдин кейин Хуаң өзигә «Әма сазәндини учратқандин башлап, мениңдиму икки гөһәрниң барлиғини һис қилдим. Униң бири — күчлүк ишәнчә-ирадә, иккинчиси — паал роһий һаләт» дегән хуласигә келиду. Һекмәт: яшашниң өзи бәхит, чүнки адәм яшаш арқилиқла өз бәхтини тапалайду. Шинҗаң хәлиқ радиостанцияси.