• Тәрбийә мәктиви
• 25 Қаңтар, 2018

«Хәқ немә дәп қалар?» дәп қаримисақла...

Көплигән зиялилиримиз, издәнгүчилиримиз тинимсиз тиришип, җәмийәт тәрәққияти үчүн бирәр нәрсә иҗат қилишни, кәсипләшкән ширкәт яки кархана қурушни, егилик тикләшни көздә тутуп, нәтиҗә қазиниш вақтида хелила қийинчилиқларға учрайду. Әтрапидикиләр уларни қоллашниң орниға, «һалиға бақмай шилтаң атқиниға тойсун!» дегәнгә охшаш зәһәрлик сөзләрни қилип, һәр җәһәттин бесим қилиду. Бәзиләр һалал әмгиги билән бейип, хәйри-сахавәтлик ишларни илгири сүрсә: «Мән мошундақ бай» дәп махтиниватиду» дәп ушшақ сөз-чөчәк тарқитишқа киришиду. Жуқуридики типтики адәмләр, бәхиткә яриша, җәмийитимиздики аһалиниң аз қисмини тәшкил қилиду. Чүнки уйғурлар әзәлдинла ишчан, кәң қосақ, һәсәтхорлуқ билән ичи тарлиққа чиш-тирниғи билән өч, ақкөңүл, әдәп-қаидилик, башқиларниң муваппәқийәтлири үчүн хошал болидиған, қийинчилиққа учриғанларға сәмимийлик билән ярдәм беришни шәрәп дәп билидиған, илим-билимни, йеңилиқни аңлиқ қобул қилидиған, билимликләрни һөрмәтләйдиған, қоллайдиған есил әнъәниләргә егә пәзиләтлик хәлиқ. Аң-сәвийә тез өсүватқан бүгүнки күндә биз каллимизни сәгәк тутуп, өзимизни тәрбийилишимиз толиму муһим. Әгәр биз ғевәтләргә, һәсәтләргә толуп-ташқан хәтәрлик өсмиләрни түп- йилтизидин қомуруп ташлимисақ, уларниң йеңилиқ яритиш, иҗат қилиш үчүн өзини беғишлиған инсанлиримизниң қәлбини яриландуруши, кишилик мунасивәт, аилә-турмуш шараитимизға бесим елип келиши, қисқиси, бүгүнимиз билән келәчигимиздики үмүт, гөзәл ғайә, илгириләшләргә тосалғу болуши ениқ. Шуңа биз ортақ һәрикәткә келип, әтрапимиздики ичи тар, ғевәтхорларни тәрбийиләп, бу хил илләтләргә қарши җиддий күрәш жүргүзүшимиз керәк. «Хәқ немә дәп қалар?» дегән ойни каллимиздин чиқириветип, җасурлуқ вә мәрданилиқ билән алға илгирилигинимиз әвзәл. Шу чағдила дәвир билән тәң илгириләләйдиған, җәмийәт тәрәққиятиға маслашқан, йеңилиқ яритиш роһиға, иҗатчанлиққа бай йеңи дәвир адәмлиридин болалаймиз. Долқун Турсун (ШУАР).