• Әдәбият гүлзари
• 16 Наурыз, 2018

«Мән анамға гүл туттум»

Мәктәпкә бериш үчүн күндә җедәл билән орнидин аран туридиған алтә яшлиқ оғлум қулиғимға: «Дада, ухлаверәмсән, тур. Унтуп қалдиңму? Гүлгә баримиз» дәп пичирлиди. Техи түзүккинә ойғинип үлгәрмигән мән униң немә дәватқинини дәсләп чүшәнмидим. Кейинирәк кечә ухлашниң алдида «Дада, әтә 8-март апамниң мәйрими. У оханғичә базарға берип гүл елип келәйли» дегини ядимға кәлдидә, дәрһал туруп, униң «пәрмани» билән базарға кәттуқ. Таң әндила етиватқанлиқтин, гүл сатидиған бирнәччә дуканға барсақму, улар техи ечилмапту. Шундақ қилип, гүл издәп хелила йол меңивәттуқ. Аңғичә вақит бир йәргә берип қалдиму, әйтәвир, гүл дуканлири ечилишқа башлиди. Шу арилиқта машининиң арқа орундуғида олтарған оғлум маңа бир мунчә гәпләрни қилип үлгәрди. – Дада, гүлни мән өзәм таллаймән. Чүнки мән бүгүн анамни хошаллиққа бөләшни мәхсәт қилдим. Ундақ қилмисам, әсла болмайду. Муәллимимизниң ейтишичә, ана дуниядики әң меһриван һәм пәрзәнди үчүн отқиму, суғиму киридиған инсан екән. Шуңлашқа уларни дайим һөрмәтләп, һечқачан рәнҗитмәңлар» деди. Мән апамни яхши көримән вә униң дайим йенимда болушини халаймән. Оғлумниң бу сөзини аңлап, немә дейишимни билмәй қалдим. Ичимдә пәрзәндимгә мошундақ тәлим бәргән устазға апирин әйлидим. Ахири, көзниң йеғини йәйдиған рәңму-рәң гүлләр сетиливатқан базарға кәлдуқ. Бираз маңғандин кейин оғлум: «Дада, мошу йәрдин алайли, бу аялниң гүллири толиму чирайлиқ екән» деди. Әтигәндики «шәрт» бойичә, мән униңға «яқ» дәләлмидим. Оғлум сетиқчиға «Бизгә үч гүлдәстә керәк. Бирақ улар бир-биригә охшимаслиғи лазим. Әң яхшисидин бирни бериң, мән уни анамға тутимән. Қалған иккисиму чирайлиқ болсун. Уларниң бирини устазимға, йәнә бирини һәдәмгә соға қилимән» девиди, сетиқчи оғлумниң әқлигә қайил болған һалда мәнилик қарап қойди. Гүлдәстиләр тәйяр болди. Уларни қолиға алған оғлумниң хошаллиғида чәк йоқ. «Дада, машинида олтирип туримән» дәп чиқип кәтти. Амал йоқ, машинамни анчә-мунчә ремонтлавалимәнмекин» дәп нери қилип қойған пуллирим бирдәмдила йоқ болди. Өйгә келиватимиз. Оғлумниң чирайиға қарисам, у йәнә бир нәрсә демәкчи болуватқандәк билинди. — Йәнә немә ейтариң бар? — дедим униң көңлидики гәпни тапалмиғандин кейин. Бала дегән балидә. Худди һечнәрсә болмиғандәк сөзләпла кәтти. — Дада, өйгә қуруқ гүлни көтирип кирсәк, уят болар. Йолдики дуканларниң биридин торт еливалсақ, қандақ қарайсән? Шундақ қилсақ, улар техиму хошал болуп кетидиғу, һә? Оюмда һесаплап көрсәм, янчуғумда бир тортқа йәткидәк ахча бар екән. «Бопту» дедимдә, торттин бирни алдуқ. Уни өзәм таллидим. Өйгиму йетип кәлдуқ. Бизниң келишимизгә өйдикиләр әндила наштиға олтарған екән. Оғлум алдирашлиқ билән анисиға мәктәптә ядлиған шеирини ейттидә, гүлдәстиниң әң есилини тәғдим қилди. Буниңдин беши көккә йәткән аялимниң көзидә ихтиярсиз хошаллиқ яшлири пәйда болди. Андин у һәдисиниму сәмимий тәбриклидидә, «Дада, саңа чоң рәхмәт» дәп қоюп, өзиниң бөлмисигә кирип кәтти. Шу күни униң «Мән бүгүн анамға гүл туттум» демигән адими қалмиди. Бу күн оғлумниң ядида мәңгү қалидиғанлиғи талашсиз. Амма кәчкә йеқин униң маңа «Дада, сән момамға гүл тутқанму?» дегән соали мени чоңқур ойға салди. Мән анамға гүл тутуш бу яқта турсун, өзини көрмигинимгә бир жилдин ешипту. Анда-санда телефон арқилиқ сөзлишип қойғинимни демисәм, тирикчилик койида жүрүп, уни сеғинипму кәтмәптимән. Мән мошундақ пәрзәнтлик борчумни ада қилалмисамму, у һәрқачан «Балам, қәйәрдә жүрсәңму, аман болғин» дәп мениң ғемимдә яшайду. Тонуш-билишләр мәлигә берип қалса, маңа атиған базарлиғини әвәтишни һәргиз ядидин чиқармайду. «Оғлум яхши көриду» дәп өзи тонурда яққан нандин бирнәччисини селип қоюш – униң адәттики иши. Һә, мән болсам, худди асмандин чүшүп қалғандәк, өзәм билән өзәм болуп, тапқан-тәргинимни чечиптимәну, уларниң һалидин хәвәр елишни ядимдин тамамән чиқирип қоюптимән. Әгәр бүгүн оғлум маңа ата-анини қандақ қәдирләш тоғрисида сөзләп бәрмигән болса, мениң бу һаятий хаталиқлирим қачанғичә давамлишаттикин?! «Мени кәчүр, Ана!» дегүм кәлди көзүмни яш әгип. Алдимизда улуқ Норуз мәйрими. Мән чоқум анамни йоқлап баримән! Мәшүр САСИҚОВ.