• Шеирлар
• 18 Маусым, 2018

Муңлиримни төкүп алай қәбриң алдида...

Қурғуюм учуп кәтти Қурғуюм һәҗәп бевақ қолумдин учуп кәтти, Көзүмдин ғайип болуп нәләргиду чүшүп кәтти. – “Кәл” десәм кәлмәйду һеч, тәлмүрүп қарап қалдим, Көйдүрүп вуҗудумни қәлбимни моҗуп кәтти. Тәпкини чачалмайду әнди көңүл гүлханлирим, Көйүп күл болуп ахир, үмүт отум өчүп кәтти. Беҗирим чинә еди әслидә мениң бу көңлүм, Болди бәлким шу сәвәп дәз чиқип пучуп кәтти. Билимән, әнди йенип қолумға қонмас қушум, Паниға мени ташлап, бақиға көчүп кәтти. Қушум кәтти! Қушум кәтти! Кәч күзниң боранлири Мениң тәләй мунаримни бузуп, өрүп-чеқип кәтти. Мән ғәмкин болуп қалдим муң-заримға қар қилмай, Өзи билән бәхит гүлүмни тозитип, чечип кәтти. Сән едиң Мениң яру-йөлигим меһриваним сән едиң, Тәғдиримгә көйүнгән ғәмгүзарим сән едиң. Йерим әсир биллә болған бир тәһийигә баш қоюп, Җапаримни тола тартқан вападарим сән едиң. Төрт пәсилниң ичидә гүл-чечәккә оралған Йоруқ дуния җәннити гүл – баһарим сән едиң. Мән булбулуң едимғу, ечилип турсаң күлүп, Сөйүндүргән, сөйдүргән иптихарим сән едиң. Нуранә ана болуп қалсаңму яшанғанда, Мән үчүн леви җенәстә, мәңзи анарим сән едиң. Бәк ярашқан қерилиқ йеқимлиқ чеһриң билән Қайғу һәм шатлиқта биллә мәдәткарим сән едиң. Пәрзәнтләргә йөләкчи тағ болсақму иккимиз Әшу тағниң зенити чоң чинарим сән едиң. Жиқилдиң амал барму дилимни парә қилип Гөзәл ярим, көйүмчаним, меһриваним сән едиң. Тәс екән Яшанғанда ялғуз өйдә, ялғуз қелиш тәс екән Төрт тамға қарап тәнһа, муңға петиш тәс екән. Өз-өзәмгә сөзлисәм аңлиғидәк һечким йоқ, Бир чекиткә тикилип еғир тиниш тәс екән. Өткән өмүр сән билән тәкрар өтсә алдимдин, Әшу шерин минутларни әскә елиш тәс екән. Ағрип қалсам бешимдин пәрванә боп айланған Вападарим сени кинәп, от боп йениш тәс екән. Қәдинас боп бир өмүр биллә болған достум сән, Әқидә-әҗриңни ойлап, һәсрәт чекиш тәс екән. Кийим-кечәк қәйәрдә, қайси таза, қайси кир Қериғанда мүкчийип, издәп тепиш тәс екән. Бир чинә чай кәлмәйду, өзәм дәмләп қуймисам, Миң бир хиял илкидә ойға петиш тәс екән. Гуңур-муңур җозида, муңдашқили өзәң йоқ, Бу қуш кәби олтирип, тамақ ичиш тәс екән. Аялларниң дунияси дуния екән башқичә, Билмәптимән қәдриңни, әнди билиш тәс екән. Мадаримдин кәткәндә, һәмрайимдин айрилған Рәһими йоқ шум әҗәл, қара тәғдир тәс екән. Һәҗәпму сайридиң булбул! (Сәнәвәр Турсунға) Һәҗәпму сайридиң булбул, дилимни әйлидиң лал қип, Бу көңлүм җамиға қуюп, нахшаң шәрбитиң бал қип. Шерин ләззити шу дәм томурда қан болуп ақти, Сөйүндүм, сөйүндүрдүң, қарап қалдим саңа таң қип. Бәхти күлмигән мениң әшу мискин хәлқим үчүн, Яратқан сени Алла, арами хуш нава җан қип. Садаси долқунлинип, өркәшлисә дәрия кәби, Аққим келәр авазиңни йәлкәнлик кемә йә сал қип. Вә яки қудрәт күчидин өзәмгә қанат пүтүп, Учсам дәймән пәрваз қилип, тағу-ташлардин алқип. Толғинип җилвәң билән, сәһнидә бақсаң күлүп, Көрситип җамалиңни йеганә әвришим тал қип. Бир өскән қурбум кәби, кучақ ечип левим билән, Қойғум келәр сөйгү изин, айдәк мәңзиңгә хал қип. Җор болуп қалай шуңа әшу муңлуқ авазиңға, Дутар, тәмбүр, сатариңға қәлбим риштини тар қип. Өргиләй ғуруриңдин, әй гөзәл уйғур қизи, Қобул қил, ғәзәл яздим, илһамим җош уруп, балқип. Әлвида, сөйүмлүгүм! Мән сениңдин балдур кәтсәм дегәндим, Худайимдин шуни сорап жүргәндим. Мени ташлап өзәң кәттиң – амал йоқ, Ич-ичимдин көйүп күл боп, өртәндим... ...Қайғумни йәп мәндин вайим қилаттиң, Әндишим қип өзәң һәр ян ураттиң. Қийниғанда ағриқ қурғур тенимни, Кирпик қақмай бешимда тик тураттиң. Тәнгә сиңмәй яки ичкән-йегиниң Есимдиғу мениң ғемим йегиниң. Бираз яхши болуп ишқа қол сунсам, “Аяңлара өзәңларни!” дегиниң. Туюқсизла ағриқ елип алиқанға, Сән ағридиң мән яхши боп қалғанда. Новәт күтүп турғандәкла сән яттиң Гүл солашқан кәби үшшүк урғанда. Үшшүк урди мениң гөзәл гүлүмни Қап-қараңғу түн қаплиди күнүмни. Буйруптекән қара тәғдир, әй достум, Мени ялғуз ташлап, саңа өлүмни. Қалған чағда сәһәр упуқ сүзүлүп, Көз жумдуңғу өмүр жипиң үзүлүп. Шундақ екән яратқанниң язмиши, Амалим йоқ, кетәлмидиң түзүлүп. Төригәндәк болди мәңдәп башлирим, Зәһәр-зоқум болди йегән ашлирим. Яшанғанда ялғуз ташлап кәттиңғу Дәп жиғлисам ақар мөлдүр яшлирим. Мән тиләймән Худайимдин күн-түни “Җәннәттин қил” дәп һәмрайим роһини. Бу һаятниң қизиғи йоқ сениңсиз, Ахирәттә көрүшәрмиз бир күни... Арупҗан ҖУМАХУНОВ