• Шеирлар
• 05 Шілде, 2018

Күйләштин, жутум, сени ялиқмаймән

Җәмшит РОЗАХУНОВ Мөтивәргә Сәнсиз чоң ишлар һәл қилинмас бүгүн, Башқилар тилға көп елинмас бүгүн. Әлниң сий-һөрмити өзгичә саңа, Сән кәлмәй дәстихан селинмас бүгүн. Бу саңа Алланиң бәргән амити, Инавәт тапқанниң мәғрур қамити. Яшашниң йолини өзәңдәк билгән, Қандашниң сунмисун дәймән қанити! Мәнму һәм көрмидим яманлиғиңни, Тиләймән сиртиңдин аманлиғиңни. Мәртлигиң нәмунә турса яш-чоңға, Етирап қилмас ким қиранлиғиңни?! Илләтлик җанларниң чиқмай хишиға, Миннәтсиз яндашсаң көпниң ишиға. Әл-жутуң әзизләп, төргә чиқирип, Мөртидә көтирип алар бешиға! Билмәйду демә әл әрниң қәдрини, Сақлиған – әқидә, Қатқан – әҗрини. Сениңдәк җанларни тепиш тәс бүгүн, Бөлгән өз хәлқиниң шатлиқ-дәрдини... Башқилар мисали әмәссән туюқ, Аддийсән, Һәммигә йеқин, жуқумлуқ. Миңиниң әрзимәс хошамитидин, Сән үчүн әлниң бир рәхмити артуқ! Әдәптин қатмиған билән тил-зуван, Ким сийлиқ болушни қилмайду арман? ! Амма кам учришар бүгүн сениңдәк, Сәмимий һөрмәткә бөләнгән инсан. Өзәңни, хәлқиңни чин сөйсәң әгәр, Шәрәплик йолуңдин тайма, мөтивәр. ...Инавәт тапмиғиң болса қанчә тәс, Айрилип қалмиғиң асан шу қәдәр?! Ким бар? Шатлиғим бар, Көңлүмдә қелип қалған, Җар салмастин, билдүрмәй елип қалған. Әнди ейтсам бөлүшәр җан бармекин, Һәмдәм болуш ойиға келип қалған?! Муң-қайғум бар, Һечкимгә мәлум әмәс, Қилмайду дост-өңгиму бар дәп пәрәс. Әнди уни ачсам җан тепиларму, Маңа һәмдәрт болғидәк сағлам ғәрәз?! Сирлирим бар, Йошурған жүригимгә, Яратмиған вақтида керигимгә. Изһар қилсам бәрини, ким бар бүгүн, Сирдаш болуп, айлинар көрүгимгә?! Пушайман бар, Азаплап – “тетип” жүргән, Җигәримгә, җенимға петип жүргән. Қийналматтим, баштила болсам әгәр – Йол көрситәр бирсигә ейтип көргән?! Алдиғим йоқ өзәмни ейтип ялған, Көп нәрсә бар дилимда қетип қалған, Ичим йоруп жүрәрдим, мәзгилидә Болсам оти барларни тепип алған?! Әнди ким бар, пеқирни чүшәнгидәк, Көңлини өз орниға чүшәргидәк. Ейтип, ечип, бөләттим һәммисини, Адәм болса мән өзәм ишәнгидәк. Адәмләр бир-биригә тирәк екән, Ара турар һәммигә жүрәк екән. ...Йешип барлиқ ишиңни кечиктүрмәй, Баш-көңүлни сәгитиш керәк екән?! Туюлар Көңлүм тартип туриду саңа, Һәҗәпләнмә, гүлүм, сән аңа. Шу шәйдалиқ барда бу һаят, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Бизни издәп тапқан муһәббәт, Бешимизни қатқан муһәббәт. Қош жүрәктә ятқан муһәббәт, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Йенип турса садақәт оти, Өчмәс, өлмәс ашиқ үмүти. Өмримизниң һәрбир минути, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Ачиланмай тәғдир йолимиз, Арманларға йәтти қолимиз. Яшнап турған сөйгү гүлимиз, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Раст, көп болди һаят синиғи, Йоқ бирақ һеч өкүнүш деғи. Алдимизда көрәр қизиғи, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Сән бар үчүн – мән қош қанатлиқ, Өйүмдики моҗут аватлиқ, Көңлүмдики тәшналиқ, шатлиқ, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Өзәң барда – аләм гүлстан, Баһар-яздәк һәтта зимистан, Дил қетида – яшниған бостан, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Бизни дайим йөләп тәңримиз, Қеримастин келәр көңлимиз. Биллә өтүп барған өмримиз, Мәңгүлүктәк туюлар маңа. Һәсәт Идригим баричә яшидим пәқәт, Өзәмчә пәмлидим аләмни әлвәт. Ялғуз бир нәрсигә әқлим йәтмиди, Қәйәрдин туғулар, билмидим, һәсәт... Абдулла АРИПОВ. Қәйәрдә, Немидин яралдиң, һәсәт, Асмандин чүштүңму, Чиқтиңму йәрдин?! Сән билән һәр җайда бир жүрәр зәхмәт, Бал тамған сөзүңниң өзи зәһәрдин. Шүкүр һәм қанаәт қилмастин барға, Нәпсини қойғанға кәчмәс шериксән. Өзидә барини яратмай карға, Өзгини көрәлмәй жүргән ғерипсән! Дост билән дүшмәнниң саңа пәрқи йоқ, Данишмән, наданни кәтмәйсән айрип. Зорларға қилсаңму башта тәсәддуқ, Кәйнидин амма тез қалисән айнип... Һечкимниң утуғи қилмас сени хуш, Оғаңни қайнитар өскән амити. Тәләйлик җан көрсәң болисән беһош, Ичиңни өртәйду қизғиниш оти... Алдиға чиққанниң пешидин тартип, Арқида қалғанни қақисән чәткә. Маламәт тешини жүргәнләр артип, Челиққан җанлар сән әкәлгән дәрткә. Дәйдәйгә салисән пикри бузуқни, Дәҗҗални пәстликкә қилисән дәвәт. Тоздуруп тинисән төзүми йоқни, Мәртни аздурғили издәйсән сәвәп. Бахшиға болғиниң билән һәмсәпәр, Яхшиниң йолиға қойисән тузақ. Сениңсиз, бәлким, аз болатти хәтәр, Мәзмунлуқ өмримиз боларди узақ?! Қизирар көзүң пул – байлиққа чүшсә, Мәнсәптин тама, нәп күтмәк адитиң. Ким саңа ян бесип, иллиқ көрүшсә, Илғасиз шу яққа чапиду етиң. Өләрмән, аҗизни ишиңға селип, Виждансиз, һарсизни башлидиң төргә. Әл ишәнчә қилғанға хиянәт қилип, Хилаплиқ ясидиң қанчә өмүргә?! Сән қара нийәткә бурунтин илпәт, Сән хүнүк ойларни әгәшкән шәпә. Дәрдиңни тартқанлар оқуйду ләнәт, Қан һиди пурар сән язған сәһипә. Жүрәкни моҗутқан роһий азаптин, Мениң һәм көңлүмни айиғиниң йоқ. Шүкри, сақ қалдим сән қурған дозақтин, Тоққузим тәл – бүгүн, Йоллирим – очуқ?! Һидайәт йолидин азған инсанниң, Пәйлидин, сәндики моҗутлуқ шәксиз. Бешидин һәммә иш өткән җаһанниң, Келәчәк күнигә бил, сән – керәксиз! Раст, сәндин һазирға қутулмас аләм, Таки йәр үстидә баркән яманлиқ. ...Бирақ, Адәмдин яралған мудһиш туйғу һәм, Бир күни адәмдин тапар заваллиқ?! Талантларға тиләк Һәркимгә берилмәс йүксәк ихтидар, Һәркимниң зогули, имкани башқа. Өзгичә талантқа дегән етивар, Шуңлашқа мунасип сийлап, асрашқа!.. У бойға пүтүлгән бүйүк мәртивә, Алғили болмайду тартип, йә сорап. Бәзән у – әлламә, Бәзидә – тәлвә, Қилишқа һәқлиқ биз бирақ етирап. Талантлиқ болушни халимас җан йоқ, Амити һәммигә буйримас амма. Алдини торайду талай тосқунлуқ, Барини йеңишниң өзи – муәмма. Пәрвазда қатқандәк қушниң қанити, Устазлиқ тәлимсиз тапмайду ронақ. Баплинар қанчә көп болса меһнити, Әҗирсиз аҗизлап, датлинар бевақ. Йолидин тайдурар тез кәлгән шөһрәт, Ечилмай тоздурар ашуруп махташ. Изини күзитәр – қизғиниш, һәсәт, Сий билгән – гүл тутар, Билмәс – атар таш... Пешиға есилар мәнсәп иллити, Тәкәббур хислити йетәр бешиға... Болмиса инсанлиқ қәдир-қиммити, Көпчилик көп йолап кәтмәс қешиға... Истедат тәғдири шундақ җапалиқ, Бевақит салиду тапмиса қоллаш. Етилған оқ аңа – ейтилған җалиқ, Бепәрва – көзқараш, Сахта – баһалаш!.. Аз көрдүм талантни бу яшқа келип, Өзини бәхитлик санап яшиған. Қәдрини вақтида кәтмәймиз билип, Кәткәндин кейинла... чекимиз пуған. Әрзимәс җанларниң гепини сөзләп, Көз жумуп, бәзидә атимиз көккә. Өләрмән, аҗизни көпирәк йөләп, Хиянәт қилимиз орни бүйүккә?! Истедат егиси туғулмас күндә, Асрашни билмигән хәлиқ бетәләй. Жүргәй у арида бир үн, бир түндә, ­Өзгини ят көрмәй, Өзини – өгәй!.. Бар сорар тилигим аңа тәңридин; Һаятта хорланмай өтсун рәзилгә. Көрүнсун биз үмүт қилған пәллидин, Сүрүнмәй йәтсун әл күткән Мәнзилгә!!! Шаир Абдуреһим Өткүрниң икки ғәзилигә мухәммәс Билиң Қилған әҗир-һиммитим өмрүм мезани дәп билиң, Яңриған нахшамни әлниң тил-зувани дәп билиң. Тәғдирим әҗдат йолиниң бир давани дәп билиң, “Ақ әмәс, сачимдики, жиллар тозаңи дәп билиң, Сарғийип кәткән йүзимни күз ғазаңи дәп билиң”. Беҗавап қалди мениң көп адаләтлик сориғим, Кәлмиди чәксәмму азап, өзгиләрни дориғим, Билмидим, ғәпләт түнигә чүшти қанчә йоруғим, “Қанчә нурғун, қанчә чоңқур болса маңлай қоруғим, Дәрду-күлпәт дәвриниң рошән баяни дәп билиң”. Уйқа көрмәй өтти түнләр, арам тапмай күндүзүм, Таймидим тутқан йолумдин, сақлиди ишәнчә-төзүм, Дост-дүшмән алдида виждан пак, шуңа йоруқ йүзүм, “Худди юлтуздәк пилилдап, яшлинип янса көзүм, Дилда арман ташқининиң нам-нишани дәп билиң”. Әлни тез шат әтсекән мән зариқип күткән күнүм, Тарқимас һурлуққа йәтмәй, ичтики ғәш-түтүнүм, Шу дәва болмай иҗавәт, зәпирәң чирай-хунум, “Аһ десәм, боран мисали гүкирәп чиқса үнүм, Муптилалиқ дәрдидин ташқан пуғани дәп билиң”. Муһәббәт отида янмақлиқ бәхиттур әр үчүн, Аңа яш өмрини қурван әйлигән қанчә Лөтүн, Мәнму җан тәслим қилармән халиса хәлқим бүгүн, “Таки җисмимға йепишти сөйгү ялқуни пүтүн, Әнди бу җисмимни бир атәш макани дәп билиң”. Беарам қилди дилимни дайим тәшвиш – вәһимә, Дәрди йоқлардәк күни көңүл ечип өтти демә. Җан болсаң һалимға йәтмәс, ғемимни тола йемә, “Һиҗри болди башлиниш, кимму язаркин хатимә, Бу мениң өмрүмни ғәм-қайғу дастани дәп билиң”. Роһи пүкүлмәс адәмниң тоққузи түгәл үчүн, Азат диярида арзу-арманлири һәл үчүн. Җәмшитму болмайду хурсән өмридин бир гәл үчүн, “Қанчә Пәрһат күнлирини көрсә мискин әл үчүн, Бу аңа дәвран ишиниң емтиһани дәп билиң”. Керәк болса Зимистан қишни сақ узат, келәр баһар керәк болса, Әқил-сезимни тәңшигин муқум қарар керәк болса. Үмүтни үзмә висалдин, йолуңға зар керәк болса, “Көйүкни дилға җа әйлә, саңа дилдар керәк болса, Вапа ләвзини виждан бил, вападар яр керәк болса”. Вәтәнниң ишқида көйсәң – өзәңни пасибан әйлә, Адәмни яритип сөйсәң – вападар дост-яран әйлә, Садақәт сақлисаң әлгә – көңүлни кәң җаһан әйлә, “Навакәш булбули шәйда кәби бағриңни қан әйлә, Мурат-мәхсәт гүли күлгән гүли гүлзар керәк болса”. Утуқтин қаймисун бешиң, хошамәтчи, мән-мән ичрә, Һошиярлиғиңни ойғақ тут, адавәтлик дүшмән ичрә, Өзәңни қилмиғин пәймал, яла-төһмәт, дәшнәм ичрә, “Тикәнниң рәнҗидин қорққан, кирәлмәс бу чимән ичрә, Җапани җанға раһәт бил, саңа дидар керәк болса. Йетәр мәхсәт-мурадиға, ишәнчини ақлиса ашиқ, Муһәббәткә садиқ дилни, гумандин паклиса ашиқ. Тәнә-тапаға бой бәрмәй, вапани яқлиса ашиқ, “Җапа мәңгү әмәс һәргиз, әқидә сақлиса ашиқ, Үмүтни рәһнәма қилғин, әгәр сәрдар керәк болса”. Һаят қанчилап ашиқ қанаәтлик өмүр сүрди, Өзини бәхтияр санап җапа-өлүмгә дәс турди, Җудалиқтин вападар яр вәслигә йетәлмәй жүрди, “Көрүң булбул кечә жиғлап, таң атти гүл һөснин көрди, Буниңдин яхши өрнәк йоқ, яна бисъяр керәк болса”. Өмүр – бизгә бүйүк инъам, тәғдиримиз – җапалиқ йол, Тапар бешәк һәзритини Әлигә буйриған дулдул, Өләрмән, йә шиҗаәтлик болушқа бир өзәң мәсъул, “Лекин дораш билән тоти болалмас һечқачан булбул, Елиң шу тотидин ибрәт, номусу-һар керәк болса”. Вәтәнниң оғли болмайсән, берип вәдә, ичип-қәсәм, Инавәт тапмиғиң мүшкүл, мәрданә болмиғиң – һәшәм, Җәмшит, роһиңни йүксәк тут, өзәңни қилмиғин бешәм, “Җунун сәһраси гәр чәксиз, һәқиқәт мәнзили рошән, Елиңниң ишқини күйлә, саңа әшъар керәк болса”. Ойлима (Ғәзәл) Яр билән диярға хаин, бевапани ойлима, Әл-жутуң, хәлқиңни дәп чәккән җапани ойлима. Бу җаһанда тоққузиңниң тәллиги Вәтән билән, Сәндин кәчмәс ундин өзгә гүл зибани ойлима. Кәлмәс немә дәрт-әләмләр ахир инсан бешиға, Аңа мәһкүм қилар ой, бала-қазани ойлима. Сидқидиллиқ хислитиңдин айнимасни истисәң, Җанни қийнар дил азар, тәнә-тапани ойлима. Өкүнмәй қой қилған әҗир-һиммитиңниң кәйнидин, Әқидәңгә һар-виждани бедавани ойлима. Йеңилмәйдиған данани көрмидим бу һаятта, Бир хаталиқтин ал ибрәт, бир хатани ойлима. Әл-Вәтәнниң сөйгүси, бил, чиң муһәббәт үлгиси, Бари йоқ һесавида роһи гадани ойлима. Қиранлиғиңни әй, Җәмшит, қилса елиң етирап, Өп-чөрәңдә учуп жүргән қузғун, сани ойлима. Жутқа сеғиниш (Сонетлар гүлчәмбири) 1. Күйләштин, жутум, сени ялиқмаймән, Мәңгүлүк бәхит маңа шуниң өзи. Өзәңгә болған сөйгүм билән баймән, Шаирниң ялған болмас жүрәк сөзи. Дәсләпки нахшам саңа беғишланған, Келиду һеликәмгә давамлишип... Йоқ аңа жүрәк-бағрим техи қанған, Қалсамму бүгүн талай даван ешип... Күйләштин ялиқмаймән сени, жутум, Жүрәктә янғин отум, Җеним барда! Күч-қувәт елип сәндин бар вуҗудум, Алдимда көридиған күнүм барда! Садиқмән әһтимгә көз жумулғичә, Булиғи илһамимниң соғулғичә. 2. Булиғи илһамимниң соғулғичә, Ана жут, мәдәт бәргин қәлимимгә. Мәндин зор шаирлириң туғулғичә, Қалдурай уни қандақ аллакимгә?! Мәнбәси өзәң җошқун илһамимниң, Нахшамға яш чеғимдин қанат пүткән. Ихтидар, сарқити шу инъамиңниң, Қашийдин болар бәлким маңа өткән?! Мунасип болуш аңа – бүйүк арман, Һазирға чиққини йоқ яман етим... Өзлүгүм билән өзәң болсаң аман, Вариссиз қалмиши һәқ аманитиң. Нахшамни ейтип, һәргиз зоруқмаймән, Анилиқ һиммитиңни улуқлаймән. 3. Анилиқ һиммитиңни улуқлаймән, Қучиғиң панидики җәннәт маңа. Йоқимни – өзәң билән толуқлаймән, Баримниң – һәммиси тән пәқәт саңа! Дунияға көз ачтим зор үмүт билән, Рояпқа арманлирим чиқар алда.. Өзәмни сезип жүрсәм дадил, тимән, Болғиниң язда-сайә, қишта-далда! Яшидим яхшилардин ибрәт елип, Түзитип кәлдим өткән хатаримни. Қәрзиңни кәтсәм түгәл ада қилип, Сөз қилмас едим тартқан җапаримни... Өзәңгә сиғинишим та өлгичә, Ақ демим тохтап, үнүм боғулғичә... 4. Ақ демим тохтап, үнүм боғулғичә, Бешимдин талай сәвда өтәр йәнә... Яшанған чинар қәддим пүкүлгичә, Өзәңдә кәчкән һәр күн – қутлуқ сәнә! Өмрүмниң көпи түгәл, қалди ази, Шундиму илкидә мән бал сезимниң. Боларму Алланиң бир имтиязи, Көкиңдә йенишиға юлтузумниң?! Көрсәтмәй ятқа осал тәрипимни, Өтимән дағ чүшәрмәй номусимға. Әсләрму әвлат исим-шәрипимни Нахшамни йезип кәтсәм қамусиңға?! Қойғин шу арзуюмни илик елип, Йолини тәғдиримниң өргә селип. 5. Йолини тәғдиримниң өргә селип, Һаятта көп нәрсигә йәтти қолум. Мүмкинди кетишим пәс йәрдә қелип, Гәр муқум болмиғанда баштин һулум. Йәтмидим бирақ асан арминимға, Кәлмиди өзлүгидин утуқ, амәт. Көп нәрсә керәкмеди бир җенимға, Қилмиса бүйүк мәхсәт алға дәвәт?! Келисән һели асрап, жутум, мени, Тәғдирниң әс танар сан соққисидин. Чоң тутқан болар егәм зогулумни, Көрүнүп жүрсәм иҗат чоққисидин... Силәргә миң тәшәккүр: жут, Яратқан, Һаяттин өз орнумни болсам тапқан! 6. Һаяттин өз орнумни болсам тапқан, Илаһи бойға пүткән ихтидардин. Хиянәт азавини тола тартқан Болсамму, айрилмидим етивардин... Өзлүгүм тикләнмәтти, ойи халис, Адәмләр йөләп, қоллап, болашмиса... Нийити пасиқлардин келип ғалис, Яхшилар әтрапимға олашмиса... Бу йолни бесип өткән болар миңи, Сир әмәс маңа униң карамити. Етимниң чиқмай қалар еди чеңи, Тәгмисә мәрданиләр шарапити... Жутдашлар сий-қәдримни қалди билип, Дәсләпки қәдимимдин ишәнч қилип. 7. Дәсләпки қәдимидин ишәнч қилип, Билимән, маңа үмүт артқиниңни. Әс тапқан пәйттин тоғра йолға селип, Өмүрниң бәйгисигә қатқиниңни. Оюңдин, жутум, бәлким чиқалмидим, Яшлиқниң бәңвашлиғи бесилғичә. Ишниң ақ-қарисини уқалмидим, Бойнумға турмуш-җаваң есилғичә. Ечилип көзүм кейин көп нәрсигә, Йолиға чүштүм әдәп, парасәтниң. Кишилик инавәткә қилди егә, Қудрити саңа болған муһәббәтниң. Әзимәт болсам бүгүн әқил тапқан, Әҗриңдин болар йөләп, қанат япқан. 8. Әҗриңдин болар йөләп, қанат япқан, Бүгүн бир әтивалиқ оғлуң болсам. Уйғурниң жутида әң таза, сап қан, Ярашмас шалғутлишип, йә суюлсам... Кәң аләм бәзән маңа тар келиду, Берилсәм мәғрурлиғим сезимигә. Айлансам иккимизгә һар келиду. Бир зор, йә бир аҗизниң бозигигә. Қизармас үчүн шуңа күзәтким бар, Пүткән һәр мисра, басқан қәдимимни. Нәзмимгә қилип кәтсәм әлни хуштар, Бир йоли унтар едим бар ғемимни... Әнди бош өткүзмәймән дәқиқәмни, Ақлашқа шу беминнәт әқидәңни... 9. Ақлашқа шу беминнәт әқидәңни, Қудритим болса әгәр имтиязлиқ: Сән үчүн бәлни бағлап, түрсәм йәңни, Бир әмәс, йүз өмрүмму қилар азлиқ. Оғлуңдин қалармиди көңлүң толуп, Улисам көрүк болуп йәру-көкни. Баһарға төрт пәслиңни айландуруп, Сийлисам аләмдә бар изгүлүкни! Хиялдин тоқулған бу арман-хаһиш, Иҗавәт болмаслиғи аян маңа. Бағлиған дил риштимни зор сиғиниш, Ашкарә болсун дедим пәқәт саңа. Мәйли йоқ болсун байлиқ, мал-бисатим, Өзәңгә беғишлинар бар һаятим. 10. Өзәңгә беғишлинар бар һаятим, Мәзмунлуқ қилар һәрбир дәқиқәмни. Тәл-төкүз болған күндә баянатим, Башлаймән саңа атап қәсидәмни. Аз вақит болсун қилдим хизмитиңни, Мәнсәпкә бола лекин керилмидим. Жүргәнгә билмәй қәдир-қиммитиңни, Ейтиштин, тәрипләштин еринмидим. Көңлүңдин бәлким толуқ чиқиш қийин, Сәвәнлик өтсә мәндин кәчүрүп қой. Әҗримниң баһасини бәргин кейин, Шу маңа чоң мәртивә, атақ-аброй. Бәҗириш алдиңда бар вәзипәмни, Узартар панидики нәсивәмни. 11. Узартар панидики нәсивәмни, Шәниңгә тил тәккүзмәй өтсәм әгәр. Гүл билән безәп өмүр-сәһипәмни, Қойнуңға чарбағ ясап кәтсәм әгәр. Беришим мүмкин җавап бүгүнүмгә, Намәлум тәпсилати келәр күнниң... Үгүтни қуймай туруп түгминимгә, Сөз қилай сапасини қандақ унниң?! Басмиса таразини қилған ишим, Болмиса әҗрим лайиқ инавәткә. Оғиға айланғуси йегән ешим, Өмрүмниң өзи – қизил-қиямәткә!? Мунасип әмәс аңа әсли затим, Нахшамда қалар сөйгү, етиқатим. 12. Нахшамда қалар сөйгү, етиқатим, Униңға гуман қилма, Кәлтүрмә шәк, Сәмимий баштин саңа илтипатим, Оюм – пак, нийитим – ақ, таза – жүрәк! Сидқидил пәрзәндимән уйғурумниң, Көтирип жүргән роһий байриғини. Өрлигән ақлап әрлик ғурурумниң, Сақлиған бузмай әллик қаймиғини. Елинип жүрсә тилға яхшилиғим, Чекәлмәс алайғанлар маңлийимға. Өзәңгә беғишланған нахшилирим, Айлинар бир күн алтун сарийиңға! Еришип жүргән болсам қоллишиңға, Ишәнчим камил сәндә қелишимға. 13. Ишәнчим камил сәндә қелишимға, Өз анам охшаш көрүп, сөйгән үчүн. Қаримай тирик қурван болушумға, Отуңда пәрванидәк көйгән үчүн. Өзәңму маңа баштин үмүт арттиң, Тавлидиң, пәрвазимға пүттиң қанат. Бешимни пәга әмәс, төргә тарттиң, Зорларниң қатариға қатти һаят. Келимән яшап әвлат ғеми билән, Бойнумда нан-туз һәққи қалмисун дәп. Өзәмни яш қирандәк сезинимән, Тиләп қой, қанитимни талмисун дәп. Муһтаҗмән, баш-көзүмни силишиңға, Мени һәм унтумай яд елишиңға. 14. Мени һәм унтумай яд елишиңға, Ақивәт дәстәк болар нахшам пәқәт. Йол қоймас әнди ченип, тенишимға, Өзәңдин бойға сиңгән меһир-шәпқәт! Әзизсән уйғурумниң Вәтинидәк, Ибадәт қилип өтәр қиблигаһим. Мән үчүн қәдриң Мәккә, Мәдинидәк, Тиз пүкүп, башни қояр сәҗдигаһим! Оғлуңмән арман қилип әл бәхтини, Әтигә үмүт билән қарайдиған. ...Көпәйтсун пәрзәнтлириң өз тәктини, Йоқатмай варислиққа ярайдиған! Соғулмас еқини бар тиниқ саймән, Күйләштин, жутум, сени ялиқмаймән! 15. Күйләштин, жутум, сени ялиқмаймән, Булиғи илһамимниң соғулғичә. Анилиқ һиммитиңни улуқлаймән, Ақ демим тохтап, үнүм боғулғичә. Йолини тәғдиримниң өргә селип, Һаяттин өз орнумни болсам тапқан. Дәсләпки қәдимимдин ишәнч қилип, Әҗриңдин болар йөләп, қанат япқан. Ақлашқа шу беминнәт әқидәңни, Өзәңгә беғишлинар бар һаятим. Узартар панидики нәсивәмни, Нахшамда қалар сөйгү, етиқатим! Ишәнчим камил сәндә қелишимға, Мени һәм унтумай яд елишиңға! Сезим - һиссият Моҗут биздә әқил-ой, Сан хил сезим-һиссият, Тәбиәтниң адәмгә Шу еһтирам, соғиси. Қилишиға мунасип Ихтилап, йә илтипат, Сунидиған – һәсили, Беридиған – оғиси... Тәрк етип болмайду, Шатлиқ билән қайғуни, У әвлаттин-әвлатқа, Өтидиған аманәт. Сөкүшкә тил бармайду, Шерин сезим-туйғуни. Бәзидә бир-биригә, Қилған үчүн хиянәт. Яхшилиқ һәм яманлиқ Қатар жүрәр һемишәм, Ара турар униңға Әсәбиңниң қудрити. Мәйли қанчә беарам Қилсун тәшвиш-әндишәң, Асрап қалар ирадә, Төзүмиңниң һиммити. Раһитини җапаниң Көрүш бәзән буйримас, Ақланмиған әҗриңгә Ечинмиғиң һәқиқәт. Инта, Үмүт, Ишәнчиң Қанитиңни қайримас. Бәләнт қилар роһиңни, Беғишлайду – күч-қувәт. Әл-жутидин айрилип, Ярдин җуда болғанға, Аян һиҗран қисмити, Қәдри висал, дидарниң. Сеғиниш һәм тәсәлла. Ара туруп пуғанға, Кетәр арам беғишлап Ғәш көңлигә бедарниң. Йәткүзгәндә көзүңни Баштин өткән хатаға, Номусиңни өртәйду Миң өкүнүш, пушайман. Сиғиндурар етиқат Бир өзәң, бир худаға, Сорайсән һәм тиләйсән Болушини баш аман. Хиянити дүшмәнниң, Аһанити – бепәмниң, Сәпрайиңни қайнитип, Нәпритиңни қозғайду. Барда халис нийити, Муһәббити адәмниң, Болуп сағлам, салқин қан, Тоғра йолдин азмайду. Ата-ана көңлини Көз жумғичә изләйсән, Әтивалап өтисән Вападар дост-илпәтни. Қериндашқа көйүнүп, Йеқинларни йөләйсән, Йоқатмастин адимий, Һисдашлиқтәк хисләтни. Сәвдалири от-суға Салар турмуш, тәғдирниң, Сақлар бала-қазадин Бизни сәгәк еһтият. Арисида өтсиму Өмүр йеник-еғирниң, Җенимизға ара боп Жүргән сезим-һиссият! Бойимизға пүтүлгән Сан хил сезим-һиссият. Һәрқайсиниң өзгичә Бар мунасип хизмити. Бизни мәптун әйлисә Қизиғиға бу һаят, Болар шәксиз уларниң Шарапити, һиммити!? Қандақ өмүр сүрсәкму Һәмдәм улар бу җанға. Мәйли қилсун – бизни өз, Мәйли қилсун – бизни ят. ...Арилишип жүрсәкму Яхши билән яманға, Булғанмисун – пак сезим, Дағланмисун – һиссият!?