• «Уйғур авазиниң» сәйилгаһи
• 13 Қыркүйек, 2018

Ата меһри

Бир қиз атисиниң арзусиға хилап һалда той қилип,көп өтмәй йолдиши билән ажришип кетипту. Шуниңдин кейин у атиси билән тәтүр қаришип жүрүпту. Дадиси өйидә болмиған пәйтләрдә аниси қизини өйигә чақирип, меһман қилип әвәтиветидикән. Шундақ қилип меһриван аниниң арқисида қиз чоң өйгә оғрилиқчә келип-кетип жүрүпту. Бир күни қиз дәрвазидин ичкиригә қәдәм ташлапла, дадиси билән чапму-чап учришип қалиду. Бу күтүлмигән әһвалдин һәр иккиси һодуқуп, немә қиларини билмәй, гаңгирапла қапту. Мәлум вақит өткәндин кейин ата жим-житлиқни бузуп: “ Қизим, буниңдин кейин өйгә йошурун келишни қоюң. Мән сиз келидиған вақитта әттәй бир яқларға кетип қалаттим. Сизни бемалал олтирип тамақ йәп, аниңиз билән муңдишивалсун дәп ямғурлуқ, боран-чапқунлуқ күнләрдиму сиртта жүрүшкә мәжбур болдум” дәп һәқ гәпни ейтипту.

Һекмәт: ата – сиз үчүн үн-тәшвишсиз көйүнидиған, қәлбидики меһир-муһәббитини билиндүрмәйдиған әжайип есил инсандур. Қандақла хаталиқ өткүзмәң, у сизни һаман шәртсиз әпу қилиду.