• «Уйғур авазиниң» сәйилгаһи
• 20 Ақпан, 2019

«Мени янфонға айландурувәткинә!»

– Әй, Яратқан егәм, немишкә мени янфон қилип яратмиғансән! Шундақ болғинида ата-анам маңа җиддий көңүл бөлүп, нурғунирақ вақтини аҗритатти. Анам пат-пат иллиқ меһрини төкүп, дисплейимни сийпап қояр еди. Клавиатурамдики һәрип-рәқәмлиримни һәр күни зор иштияқ билән бесип, маңа арамбәхш дәмләрни һәдийә қилатти. Кечә-күндүз ватсапимдин чиқалмай, учур йезиш билән бәнт болатти. Тирикчилик, адәмгәрчилик, қериндашлиқ, хошнидарчилиқ һәққидә тамамән унтуп, бар вуҗуди билән маңила киришип кетәр еди. Бу гәпләрни зериккинимдин ейтиватқиним йоқ. Мошуниң һәммиси – аччиқ һәқиқәт. Чүнки җәмийитимиздә янфон пәйда болғандин бери адәмләр бир-бири билән сәмимий, «тирик» мунасивәт қилиштин қалди. Ата-анилиримиз бизни тамамән унтиди. Маңлийимиздин сөйүп, әркилитип, иллиқ муамилә қилишқа, ички дунияримизға нәзәр селип, пикир-тәклиплиримизни инавәткә елип, һаятий проблемилиримға көңүл бөлүшкә «вақти яр бәрмәйду». Бизниң қәйәрдә, немә қилип жүргинимиз, қандақ йолларға кирип кетип барғинимиз билән кари йоқ. Мабада хаталишип, бирәр келишмәсликкә учрап қалсақ, пушайманни алидиған қачини тапалмайдиғанлиғи һәққидә ойлапму қоймайду. Әй, қудритиң улуқ Алла, чидиғучилигим қалмиди. Сениңдин өтүнүп қалай, мени һазирла янфонға айландурувәткинә!