• Һекайә
• 05 Ақпан, 2020

Әләс көзни чаққан чағ

Әхмәтҗан ИСРАПИЛОВ (Һекайә) Тохтимай хелә узун җириңлиған телефонни чидимай, ахири, көтәрдим. Терикиватимән. Кимду бу, йерим кечидә адәмгә уйқа бәрмәй? Биртәрәптин, әнсирәпму қалдим. Йә уруқ-туққанларниң бирәси... Мундақ чағда оюңға кәлмәйдиғини йоқкән. – Бармисәнуй, адаш? – сәл ичивалған адәмниң авази аңланди. Тәсликтә тонудум. Алимҗан екән. Хәвәрләшмигинигә көп болуведи. Хәқтин: «Вай, Алимҗан һарақниң анисини қоюветипту» дегән гәпләрниму аңливедим. – Бар, бар, адаш. Өзәңчу? Йоқапла кәттиңғу? – Йоқапла кәткиним дурусти. Бирақ сениңдәк қәдинасни қандақ қийимән? Вақтиң болса, әтә учрашсақ. Саңа икки еғиз гепим бар. У чақчақ арилаш шундақ деди. Мәнму униңдин тез қутулушни ойлаватимән. – Болиду. Қачан, қәйәрдә? Әтиси биз шәһәр сиртидики чаққанғинә қәвһәханиларниң биридә баш қоштуқ. Хелә бир нәрсиләргә буйрутма берип, у-бу гәпләр билән һал сораштуқ. Андин толтуруп бир қәдәһ ичкәндин кейин, у кечичә ома оруп һерип кәткән кишидәк, «уһ» дәп бир тинивалди. Тамакисини туташтуруп, болуқ-болуқ шоравалғандин кейин, «маңа ейтидиған гепини» башлиди... *** Телевизордин «Мени күт» программисини көрситивататти. Бу һәрхил, бәзән паҗиәлик тәғдирләр һәққидә һекайә қилидиған көрситиш кейинки вақларда көңлүмгә йеқип қалған еди. Бәлким, көпирәк бәхитлик аяқлашқини үчүнмекин. Һәр һалда, өйдә болуп қалсам, җәзмән бу көрситишни диққәттин сирт қоймаймән. Бу һәвәсимгиму хелә заман болди. Һазир ойлисам, мениң тамамән ят, өмрүмдә көрмигән адәмләрниң тәғдиригә болған қизиқишим бекар әмәс екән. Мән, өзәм сәзмигән һалда, қәлбимниң қатламлири ичидә үгдәп ятқан бир сезим билән өзәмгә тонуш бирсини издигән екәнмән. Программини жүргүзгүчи қиз залда олтарғанларниң алдиға новәт билән бериватиду. Қолида микрофон. – Сиз кимни издәйсиз? – Сизчу? Қоллирида рәсимләрни тутувалған адәмләр өзлириниң тарихини ейтишип, рәсимдики йеқинлиридин қандақ вә қачан айрилип қалғанлиғи һәққидә баян қилишмақта. Бир чағда... Мән көзлиримгә ишәнмәй, синчилап қарашқа башлидим. Сөзләватқан аялниң қолидики рәсимдин тонуш сима көрүватимән. Тонуш болғанда өзәмни! Товва! Оңумму, чүшүмму? Бу мәнғу! Һә, мән. Һәрбий формида 19-20 яшларда чүшкән рәсмим. “Исми – Алеша. Қазақстанлиқ. Миллити уйғур. Алмутиниң әтрапида яшаймән девиди”... Рәсим тутқан аял шундақ дәватиду. Шу чағдила көзүмни өзәмниң рәсмидин елип, сөзләватқан аялға қаридим. Шу... Дәл өзи. Толуп, салапәтлик аялға айланған болсиму, дәрһал тонудум. Лена! Баяқи мени отқиму, суғиму салған сериқ чачлиқ әлтәк қиз. Башта үмүтләндүрүп, күлдүрүп, андин жиғлатқан қиз. Дәсләпки вә адаққи муһәббитим... Арида баққандәк 30 жил өтүп кетипту. Аңлаватамсән, оттуз жил! Жиллар өтүп, бу сезим өчүп қалдиғу, дәп ойливедим. Нәдин! Қайтидин лапла янди. Товва! Балилар әр йетип, нәврә көргәндә. “Муһәббәт қеримайду”, дегини мошукәндә, адаш. Мана йерим жилдин ашти. Ятсам, турсам оюмда шу. Чүшлиримдә көримән. Тиниқ көлдәк көп-көк, сүзүк көзлирини сөйүп чиқимән. Сап-сериқ чачлирини тинмай сийпаймән. Кечилири охинип кетип, униңға хәт язимән. Язимәндә, жиртип ташлаймән. Әтиси йәнә. Мениң бу хетим түгимәсла бир хәт болди. Андин ичимән. Бәзидә кичик балидәк мачилдап жиғлаймән. Өйдикиләр сезип қалмисун дәп, бөлмәмни ичидин иливалидиған болдум. Тамакиниму қайта чекивалдим. Мана, мениң күнүм шу, адаш. У йәнә тамака туташтурди. Мән қәдәһләрни йәнә толтурдим. Әнди у күлүп кәтти. – Алимҗан ичип кетипту, дегән сөз сениңму қулиғиңға йәткәнду, адаш? – дәп сориди. Мән бешимни еғиттим. – Ичиватқиним раст. Бирақ бу хәқниң ағзини басқили боламду. Өңкәй мерәз. Ичмәй, өйдә оқәт қилсаң: «Тапқинини бесип йетивалди бу пәс», дәп сөз тарқитиду. Ичип қойсаң, худди өзи қуюп бәргәндәк, һәр сөз қилиду. Мениңзә, улар билән қилчә карим йоқ. Һазир мән өтмүштә қалған әшу бир житим сезимниң дәрдини тартиватимән. Яқ, яқ. Дәрт десәм, болмас. “Һөзүрлүк вә чүчүк хатирә” дегән тоғримекин. Чүнки мән қайтидин яшлиғим қалған күнләрниң қойниға кирип кәттим. Һә, у күнләр бәкму шерин, бәкму шатлиқ. – Сән шу татлиқ йерини ейтсаңчу. Мәмпәзни көрситип қоюп бәрмигәндәк иш қилмай, – мәнму әнди ағинәмниң өтмүшигә қизиқишқа башлидим. Чүнки илгири маңа униң һаяти бир хил өтүватқандәк сезиләтти. Әнди уштумтутла өзгирип кәткинигә һәйран болувататтим. – Өпкәңни бас. Ейтип беримән. Һәммини ейтип беримән. Ейтмисам, ичим өртинип кетидиған түри бар. Һәрбий хизмитимни Москва йенидики кичик бир шәһәрчидә өтидим. “Солдат” дегән етимиз болмиса, нәқ қурулушчиниң өзи болдуқ. Автоматни бирла қетим, қәсәмяд қобул қилғанда, тутуптимиз. Униң үстигә бу орус дегиниң биз хәқни адәм қатари көрмәйдекән, қара. Униңға көзүм убдан йәтти. Һә десила, «Көзи бар көтәк» дәп мәсхирә қилишиду. Бизму бош кәлмәймиз. Пәйтини тепип, раса думбалап, өчимизни еливалимиз. Бизниң казармидин анчә жирақ әмәс йәрдә бәшқәвәтлик офицерлар яшайдиған өй бар еди. Биз селиватқан бена егизлигәнсири, әшу өйниң қораси очуқ көрүнүшкә башлиди. Келип-кетиватқан машинилар, яш аял-қизлар, һойлида ойнап жүргән балилар... Наван-наванда бу тирикчилик қайнимиға узақтин-узақ қарап, өйни, балилиқ чағлиримни әсләп кетимән. Бирдә шу өйниң иккинчи қәвитидики балконда хиял сүрүп олтарған қизға көзүм чүшти. Башта анчә етивар берип кәтмидим. Әтиси йәнә, өгүни йәнә. Тохта. Күндә балконда олтарғини немиси? Мән синчилап қарашқа башлидим. У қизму маңа қараватқандәк билинди. Барғансири мениң бу көз сәпирим һәвәс-адәткә айлинип, һәр күни дегидәк әшу балконға қарайдиған болдум. Балконни — қәпәз, қизни болса, униң тутқуни дәп пәрәз қилимән. Яшлиқ дегән бир тосун ат екәнғу! Хиялимда — мән гоя чөчәкләрдики бир батур. Дәрия-тағлириң мениң үчүн оюнчуқ. Бирла атлап өтүп кетимән. Бир тепәктила гумран қиливетимән. Бәзидә ақ боз атни чаптуруп берип, балкон-қәпәздин шу қизни чиқиривалимәндә, чөл-җәзириләрни көз жумғичә бесип өтүп, һурбағларға йетимән. Андин биз қол тутушуп, шу гөзәл җайларда сәйлә қилимиз. Қойсаңчу, чүшкә йеқин балилар: «Һәй, чүш маяққа. Көзүң тешилип кетиду. Тамаққа баримиз» дәп чақирғанда, бирла есимға келимән. Уларниң күлкисичу! Мөшүккә оюн, чашқанға қийин. Һәр сөзләрни қилип, чишимға тегишиду. “Һой, у орусниң сериқ әпчисигә ашиқ боп қалмиғансән? Индәккә кеп қалар, зуваниңни қандақ ухтурисән? Қарниңни ярса «а» чиқмайду”, дәп күлиду бири. “У, сөзсиз, бир офицерниң қизи. Әтә-өгүн, ләш тартип жүргиниңни сезип қалса, бизни қип-қизил балаға қойисән. Һелиму, өйдә қилмиған оқәтни қилип, қулға айлинип кәттуқ. Үч вақ тамақ билән кийим-кечәккә һәқсиз ишләватимиз”, дәп ғуңшуйду йәнә бири. Уларниң сөзи қулиғимға кирип-чиқматти. Көз алдимда — балкондики сериқ чачлиқ қиз. Шу тапта бу дунияда мениң үчүн униңдәк гөзәл, униңдәк пак җанан йоқ еди. Ағинилиримниң заңлиқ қилишлири отқа су әмәс, яғ қуйғандәк болди. «Һәссинә, мән силәргә муһәббәтниң күчини бир көрситип қояй” дедимдә, шу күндин башлап у қиз билән учришишқа, униңға сөйгүмни изһар қилишқа мәккәм бәл бағлидим. Китапханидики китапларни четидин оқушқа башлидим. Мениң бу «ғәлити» қилиғимға китапханичи аял башта һәйран болди. Чүнки аддий солдатлар бу ханиға анчә баш тиқип кәтмәйду. Китаплар пәқәт рус тилида. Паянсиз әлниң булуң-пушқақлиридики сәралардин кәлгән балиларға қизиқ әмәс. Шуңлашқа қачанла кирсәң, китапханичи аял қаш-кирпигини бояп, тиймақлирини тәкшиләп, зерикип олтарған. Бәзидә бирәр офицер билән чай ичиватқанниң үстигә кирип қалимән. Улар маңа пәрваму қилишмайду. Узун кәткән китап тәкчилири арисиға кирип кетимән. Көзүм китапларда, қулиғим әвуларда. Сивирлап, бир нәрсиләрни дәп күлүшиду. “Тайлиқ, мени заңлиқ қиливатса керәк” дәп ойлаймән. Бирдә мән китапханида батальонимизниң сәясий ишлар бойичә муавини майор Федоровни учритип қалдим. Һәрбийләрчә салам берип, тәкчиләр арисиға кирип кәттим. Улар чай ичишип, өзара сөһбәтлишип олтиришиду. Китапхана хелә йоған бөлмигә җайлашқан. Мошу әтраптики 4-5 һәрбий қисимдики әскәрләргә, офицерлар билән уларниң аилилиригә молҗаланған. Тәкчиләрму, китапму нурғун. У булуңда олтирип сөзлишиватқанларни бу булуңдикиләр аңлимайду. Лекин мән шу қетим китапханичи аял билән замполитниң сөһбитигә ихтиярсиз гувачи болуп қалдим. – Сергей Петрович, сизниң қисимда миллити орус әмәс солдатлар қанчәрәк? – дәп сориди китапханичи. – Йүздин ашиду, Вера. Уни немишкә сораватисән? – Әйнә шуларниң бирила, бая сиз көргән солдатла, мениң херидарим. Қалғанлирини немишкә китап оқушқа дәвәт қилмайсиз? Сиз дегән сәясий рәһбәрғу? – Қизиқ екән. Әзбирайи, бу һәқтә ойлимаптимән. – Биләмсиз, Сергей Петрович, сизниң бу җәңчиңиз пәқәт муһәббәт һәққидә йезилған әсәрләргила амрақ. – Бу дегән яшлиқ, Верочка, яшлиқ, – деди замполит китапханичи аялниң қолини мәнилик қисип. Байқисам, уларниң арисидиму тутушалмай турған бир сезим бардәк туюлиду. Мән тивиш чиқармай, аста өзәмни неригә алдим. Аздин кейин майор мени йениға чақирди. Мән қайси рота, қайси взводтин екәнлигимни һәрбийләрчә қисқа баян қилғандин кейин у: “Откуда у вас такая тяга к чтению?” дәп сориди. Мән дудуқлап жүрүп, кичигимдин китап оқушни яхши көридиғинимни, әнди рус тилини, әдәбиятини үгинишни халайдиғинимни ейттим. Ямпашқа урупла, қип-қизил ялған ейтиватимән. У теги-тәктимни сүрүштә қилди. Бу қетим растимни ейттим. «Алмута дегән шәһәрниң йенида туримән. Билимим – бари-йоқи сәккиз синип. СПТУни пүтәрдим. Кәспим – қурулушчи». У бираз ойлинип турдидә, андин: “Сән тәрҗимиһалиңни йезип, Вера Александровнаға ташлап қойғин. Мән кейин тонушуп чиқимән”, дәп китапханидин чиқип кәтти. Вера Александровна маңа шу йәрдила қәғәз-қәләм тутқузуп қойди. Абла, әнди қандақ қилармән? Өмрүмдә хәт йезишқа кайәк адәммән. Ағинилирим охшаш күндә дегидәк хәтму алмаймән. Бәзидә қери анамниң татлаштуруп «өзәңгә бәк бол» дегән мәнадики арилап келидиған хәтлиригә шу мәнадила «өзәңни күт» дәп җавап хәт язғиним болмиса, мениңдәк бир дөттин немә чиқиду дәйсән? Китапханичи аял әһвалимни чүшәнгән болса керәк. – Молодой человек, не надо волноваться. Пишите как есть. Если что, не стесняйтесь, я помогу, – дәп роһландуруп қойди. Тәрләп-пишип, бир саатчә олтирип, бир бәт яздим. Қәғәзни әву аялға тутқузуведим, худди диктант тәкшүргән муәллимдәк, бит-читини чиқарди. Андин: “Ничего. Идите, перепишите”, дәп таза қәғәзни тутқузуп, көзини қисип қойди. Мән шу қетим бар һүниримни ишқа салдим. Һәрипләрни бир хилда, худди хиш тизғандәк, чирайлиқ тизип, хәтни көчәрдим. Әву хотун «молодец!» дәп махтиди. Мән новәттики таллавалған китавимни қолтуғумға қисип, китапханидин хошал чиқип кәттим. Арида алтә айму өтүп кәтти. Мән у күнләрниң бирини зайә кәткүзмидим. Балкондики қиз билән күндә дегидәк «сөзлишимән». Мениң тилим әйнәк болди. Һә, қәдимки әйнәк. Күн чиқишиғила әйнәкни балконға чүширимән. Әләс-шола деризисидин чүшүши биләнла, қиз балконға чиқип, маңа қолини пулаңлитип салам бериду. Мән әләсни чөгилитимән. Бу хошаллиғимниң нишани. Андин шу әләс билән жүрәкниң сүритини салимән. Қиз көрсәткүч бармиғи билән җонуйду. «Шохлуқ қилма» дегини. Чүшкичә биз әйнә шундақ «сөһбәтлишимиз». Чүштин кейин, күн бу яққа өткәндә, биз «кекәч» болуп қалимиз. Кейин униңму йолини таптим. Шәрәткә өтүвалдим. Асманни көрситимән. «Сән мениң йоруқ юлтузум» дегиним. Жүригимни тутуп, андин көрсәткүч бармиғимни қиз тәрәпкә қадаймән. «Көңлүм сени халайду». Күнигә әйнә шундақ икки-үч қетим сирлишимиз. Ағинилиримниң күлкисичу! Исмимни унтуп, «индеец» дәвелишти. Мениң иш-һәрикәтлирим кинолардики индеецларға охшап кетидиғиниму раст. “Һәй, индеец, чүш маяққа. Кесәк тоши. Бетон түгәп қалди”, дәп вақирап қойишиду. Башта «Немигә ахмақ боп армиягә сорандим» дәп пушман қиливедим. Чүнки мени «Қери анисиниң ялғуз баққучиси» дәп бу мәҗбурийәттин бошитишиму мүмкин еди. Лекин мән тәңтушлирим алдида «негодный» болуп қелиштин қорқупла, һәрбий комиссариатқа өзәм өтүнүш яздим әмәсму! Мана әнди мениңдин бәхитлик адәм йоқ. Сөйгинимни жирақтин болсима көримән. Күндә дегидәк «сөзлишимән». Худа халиса, аз күндә уни учришишқа тәклип қилип, рус тилида бемалал, мени заңлиқ қиливатқан ағинилиримниң зиртиға, зуванимни йәткүзимән. Әгәр қарши болмиса, һәрбий хизмитим пүткәндә, Алмутиға биллила елип кетимән. Мән әйнә шундақ татлиқ хияллар билән күнләрниң өткинини сәзмәйдиған болдум. Униң үстигә русчәмни пишшиқдаш үчүн китап оқуп, вақитму наһайити тез өтидиған болди. – Қара, адаш, бу китап дегән әҗайип бир сехирлиқ дуния екән, дегинә. Биридин бири қизиқ. Оқуветип, өзәмниң әшу сирлиқ вақиәләрниң ичигә кирип кәткинимниму сәзмәй қалимән. «Бу содай боп қалған охшайду», дәп баш чайқишиду ағинилирим. «Яқ, һәқиқий ашиқ, мәҗнун», дәйду сәл еси барлири. «Қараңлара, бу ағинимизниң өзгирип кәткинини. Бу улуқ муһәббәтниң қудрити» дегән сөз бирәсиниң ағзидин чиқай демәйду. Мән паңшиң. Дунияда иккила адәм бар. Мән вә у. «Һәй, наданлар, – дәймән ичимдә, – силәр дунияда мунчивала пак, шерин, күчлүк бир сезимниң барлиғини нәдин билисиләр. Әвуларниң бизни көтәккә охшитип, шаңхо қилиши бекар әмәс». Һәрбий хизмитимниң дәсләпки алтә ейи шундақ өтүп кәтти. Ағинилирим күн санап, календарьни жиңнә билән тешип жүриду. Мән болсам, балкондики гөзәлниң вәслигә йетидиған күнни тақәтсизлик билән күтмәктә едим. Новәттики сәясий дәристин кейин, замполит мени елип қалди. – Штабтики хәттат солдатниң хизмәт муддити пүтүватиду. Орниға сениң намзитиңни сунсам, ишәнчини ақлаламсән? – дәп сориди майор. Бу — мән ойлисам, чүшүмгә кирмәйдиған тәклип еди. Немә дәримни билмәй, таштәк қетип туруп қалдим. – Хетиңму яман әмәс. Тилиң башқиларға қариғанда хелә пишшиқ. Андин йошуруп немә қилай, сениң бәзи жутдашлириң билән сөзлишиш үчүн тилмашму керәк. Мән шу чағдила униң һелиқи қетим «тәрҗимиһал» баниси билән хетимни тәкшүрмәкчи болғанлиғини чүшәндим. Униң үстигә, кейинки күнлири у мени һәрхил җүги-житим ишлар билән штабқа әвәтидиған болуп қеливеди. Растла, мән бирдә қурулушта өкүздәк ишләватқан бизниң взводниң балилирини махтап, «Боевой листок» там гезитиға парчә-пурәт бир нәрсиләрни язған едим. Бу өзәмни синаш үчүнла қилған ишлар болуп, келәчәктә балкондики қизға язидиған хәтлирим алдидики мәшиқла еди, халас. Шундақ қилип, балкондики қизға болған муһәббәт мени тамамән өзгәртивәтти. Мән әнди башқилар охшаш әтидин кәч киргичә хиш, бетон тошумаймән. Һәрбий формамму адәттики солдатлардин сәл өзгичә. Икки қәвәтлик штабта командирниң сәясий ишлар бойичә орунбасари майор Федоровниң кабинети йенидики чаққан бөлмидә паңшиң олтирип, һөҗҗәтләрни көчиримән. Әң муһими, мән олтарған бөлминиң деризиси сериқ чачлиқ қиз яшайдиған балконға уттур қарап туриду. Арилиқму йеқин. Мана бәхит дегән! Қиз мени өзи, гоя магниттәк тартип, күндин-күнгә йеқинлаштуруватқандәк билиниватиду. Мана, әнди азла чидисам, униң билән дидарлишимән. Дәқәмдә олтирип, һәр күни ичимдә қайтилайдиған сөзлиримни ейтимән. Мән күткән күн қанчә йеқинлиғансири, әндишәмму көпийип, арисалда әһвалда қалдим. Әгәр у мени ахмақ қилип ойниған болсичу? Яки өйидин жирақта жүргән солдатниң көңлини бәзләш үчүнла илтипат билдүргән болсичу? Һә, мән болсам, худди уни көптин бери билидиғандәк, “сәвзидин хәвәр йоқ, полу дәм йәпту” дегәнгә охшаш «өзәмниң» санап жүримән. Немә қилиш керәк? Шундақ қалаймиқан ойлар билән йәнә бир таң атти. Мениң жүригимниң әлчиси – әләс күндикидәк қиз мәңзидә йәнә ойниди. Уму адәттикидәк қол шилтип саламлашти. У бүгүн шола-әләсниң күндикидәк қурулуштин әмәс, йеқинла йәрдики штабтин чүшүватқиниға һәйран болуватиду. Алақзадә болуп қарайду. Көп өтмәй, мән у қиз тоғрилиқ хелә нәрсиләрни биливалдим. Йенимиздики һәрбий қисим командириниң қизи екән. Өткән жили йол апитигә учрап, нака болуп қапту. Қолтуқ таяқ билән маңидиған охшайду. Исми – Лена. Бу гәпләрни аңлап, султийипла қалдим. Кәчқурун ағинилирим бу һалимни көрүп, йәнә күлүшти. – Вуй, немә болди? Бешиң саңгилап кетиптиғу. Биздин қечип штабқа беривалдиң. Еғир иштин қутулдуң. Йәнә немә керәк саңа? Йә қәләм кесәктин еғирмекән? – шетил ағинәм Һәмра күлкә астиға алди. – Тар кабинетқа үгинәлмәйватимән. Кәң йәрдә жүрүп... – Һә, тоғра. Тар йәрдә аш йегичә, кәң йәрдә муш йә дегән, һа-һа-һа... Мән аста йеңидин тартип, уни чәткә башлидим. Балкондики қиз һәққидә ейтип бәрдим. – Әнди немә қилмақчисән? – Билмәймән. Бирақ көңлүм бәрибир шу балконда. – Ундақта, әйнигиңни чүширип жүривәр. Бәрибир униңға өйләнмигәндин кейин... Мән роһсизлинип кәттим. – Дедимғу, – җемиләшкә башлиди ағинәм, әшу әйнәк оюниң саңа яхшилиқ әкәлмәйду дәп. Әтиси йәнә көп ойлинип, ахири униңға хәт йезишқа қарар қилдим. Һаятимда дәсләпки қетим қизға хәт йезишим еди. Китаплардин оқувалған чирайлиқ сөзләрни қошуп, бир убданла яздим. Өзәм туғулған жутум һәққидә яздим. Ахирида йеқин тонушуш арминим барлиғини алаһидә қәйт қилдим. “Хәттат вә тилмаш” дегән сехирлиқ һөҗҗәт арқилиқ бемалал сиртқа чиқтимдә, өйниң алдида ойнап жүргән бир топ балиларниң бирини чақиривалдим. – Балиқай, исмиң ким сениң? – Вова. – Әву иккинчи қәвәттә яшайдиған Лена һәдәңни тонамсән? – У мениң һәдәм әмәс. Коляниң һәдиси, – бала шундақ дедидә, топ ичидики йәнә бир балини чақирди. Шундақ қилип, мән Ленаниң 4 яшлиқ иниси Коля биләнму тонушувалдим. Униң қолиға бир очум сеғизни тутқузуп: “Буни ағинилириңгә тарқитип бәр. Хәтни болса, һәдәңгә берисән, җуму. Әтә йәнә сеғиз әкелип беримән”, дедим. Кичиккинә Коля хошал өйигә жүгрәп кәтти. Әтиси бала мени штабниң алдида күтүп турупту. Мән униңға бир очум сеғиз бәрдим. Төрт пүкләнгән қәғәзни ечишқа петиналмай, хелә узақ олтардим. Жүригим тепчәкләп, орғуп, ғәлитила әһвалға чүшүп қалдим. Ахири, қәғәзгә қаридим. Телефон номерини йезип қоюпту. О, садиған кетәй тәғдир! Рәхмәт саңа. Мону сехирлиқ санлар үчүн саңа өмүрбойи тазим қилип өтимән. Мән бу алтә санни топ-тоғра алтә ай күттүм. О, адәмләр қәлбигә сөйгү отини яққучи Периштә! Саңиму рәхмәт. Сән мени өмри көрмигән китапханиға башлап бардиң. Андин қизға йеқинирақ болсун дәп, штабқа әкәлдиң. Товва! Ахирида инисини учраттиң. Демәк, буниң һәммиси сениң ғәмхорлуғуң билән йүз бериватқан мөҗүзиләр. Рәхмәт саңа! Шу күнила Ленаға қоңғурақ қилдим. – Салам, Лена. Бу мән. – Салам. Хетиңиз үчүн чоң рәхмәт. Бу мениң биринчи қетим жигитләрдин хәт елишим. – Мениңму қизларға дәсләп хәт йезишим. – Дәсләпки әмәстәк көрүниду. Хелә тәҗрибиңиз бардәк туридиғу, – күлди қиз. – Раст сөзүм, Лена. – Һәқиқәтәнму, әҗайип чирайлиқ хәт екән. – Шуниңға мәҗбурлиған өзиңизғу. – Сиз қизларни көрмәй, тонумай турупла хәт язиверәмсиз? – Немишкә тонумай. Мениңчә, өткән һаятимдиму биз биллә болған болсақ керәк. Болмиса, 4 миң чақирим йәрдин немә үчүн бу йәргә келип қалдим. – Растла, мән Өзбәкстанда туғулған. Дадамниң хизмити шу йәрдә еди. Һазир бу йәрниң соғиға аран үгиниватимән. – Һечқиси йоқ. Йәнә бираз чидаң. Һәрбий хизмитим пүтиши биләнла, сизни иссиқ җайларға елип кетимән. Лена күлүп кәтти. Униң күлкисиму әҗайип чирайлиқ вә җараңлиқ еди. Биз дәсләпки күндин башлапла, кона тонушлардәк сирлишип кәттуқ. Һәммиси әшу қутлуқ Қуяшниң, униң кичиккинә әйнәк арқилиқ чүшкән әкси – әләс нурниң илтипати билән кәлгән еди. Шу әләс һәр қетим жүрәк сиримни қизға йәткүзүп туратти. Биз аста-аста «сиздин» «сәнгә» өттуқ. Қиз бир күни бешидин өткән паҗиә һәққидиму ейтип бәрди. Икки рәт операция ясапту. Йәнә бир рәт ясиса, сақийип кетидекән. Бу хәвәрни аңлап, мәнму хошал болуп кәттим. “Әнсиримә, Лена. Биз тәрәптә шипалиқ сулар көп. Һавасиму таза” дәп қойимән келәчәккә ишарә қилип. У йәнә күлиду. – Әгәр бизни тәғдир қошмисиму, җәзмән сени йоқлап баримән, – дәйду Лена. – Йоқлиғиниң немиси сап-сақ адәмни. Кәлсәң, мениң билән яшиғини кәл. Һеч өкүнмәйсән. Сән бизниң жуттики әң гөзәл қиз болисән. Мән болсам, әң бәхитлик жигит болимән. Новәттики қетим қоңғурақ қилғанда мән уни көрүшни халайдиғинимни ейтип, қәтъий турувалдим. – Мошу йәкшәнбидә дадамлар ағинисиниң дачисиға меһманға бариду. Мениму биллә елип бармақчи. Бирақ мән бир банә тепип, өйдә қелишқа тиришай. Шу күни учришайли, – деди Лена. Гәп шу йәргә кәлгәндә Алимҗан шүк болуп кәтти. Қолидики аллиқачан көйүп түгигән тамакисиниң қалдуғини күлданға ташлашниму унтуп, өзиниң дуниясиға кирип кәтти. Мәнму униң хияллирини бузғум кәлмәй, үнсиз олтардим. Сирттин қариғанларға домсийип олтарған бу иккимиз урушуп қалған ағиниләрдәк көрүнүшимизму мүмкин. Ахири, тақитим түгәп, һарақни қәдәһләргә әттәй булуқлитип қуюшқа башлидим. Шу чағдила Алимҗан бешини көтәрди. – Сени зериктүрүп қоймиғандимән, адаш? – Яқ, у немә дегиниң? Пәқәт һәйран болуватимән. Шунчә арилишип жүрүп, сениң мунчивала һекайивән екәнлигиңни билмигән екәнмән. – Мән саңа бешимдин өткәнләрни сөзләп бериватимән. Сән болсаң, адәмни заңлиқ қилип.... (Давами бар).