• Шеирлар
• 22 Қазан, 2020

Отлирида көймигим пәриз

Әкрәм САДИРИЙ

 Бир қаяшқа

Сән бәхиткә тәшна чағлириң,

Бир бағвәнгә зар-зар бағлириң.

Қошмақ гүлдәк инақ едуқ биз,

Саңа тәәллуқ еди барлиғим.

Иккимизниң көзидә лиқ яш,

Бетәләй боп, қатқанди бу баш.

Әшу чағда йөләк болушуп,

Болған едуқ өзара қолдаш.

Мана бүгүн бәхтиң саңа яр,

Қишлириң йоқ, һәр күнүң баһар.

Өйлириңдә пәрзәндиң беғәм,

Күндә мәйрәм, күндә өй-базар.

Бирақ достум қәлбиңдин мени

Чиқиривәттиң, дост десәм сени.

Көрүп қалсақ салам-саат йоқ,

Меһир толған пак қәлбиң қени?

«Ай он бәши болса гәр йоруқ,

Он бәшидур қараңғу», сән уқ.

Та әбәткә болмасмән гада,

Қоллириңму боп қалмас қуруқ.

Мәнму бир күн қәддимни түзәп,

Бағлиримни тәр билән гүлләп.

Тәңләшкәндә, гуналириңға

Уйиламсән, қизирип тәрләп.

Яки әсәб отида көйүп,

Зәһәрхәндә һеҗийип күлүп.

Мән қазанған зәпәрлиримгә,

Көрмәс селип, жүрәмсән мөкүп.

Тән яралған һәммә дунияға,

Тәңшәп турар яратқан худа.

Бүгүн сәндә чақниған амәт,

Әтә турмас бәлким қолуңда.

Шуңа достум инақ болайлуқ,

Ташлимастин қоллап турайлуқ.

 

Қизил дәптәр

(Қазақ шаири М.Мақатаевқа)

Яш едим шеир десә пәрванидим,

Шеирийәт асминида пәрваздидим.

Яхшилар билән әгәр сөһбәтләшсәм,

Раһәтлинип қалар еди вуҗут-теним.

 

Достлар билән бир жозида

                                         җуғиҗәм боп,

Аләмшумул һиссиятниң кәйпин сүрүп.

Олтираттуқ Һезмәткамни тиңшап йәнә,

Устазимниң җиң сөзигә көңүл қоюп.

 

Йетип кәлди күлүмсирәп қешимизға,

Меһрини әта қилип бизгә соға.

Муқағали — шаирларниң султани дәп,

Тонуштурди чоңға — ука, яшқа — аға.

 

Орнимиздин туруп шу чағ һөрмәт билән,

Қучақлаштуқ бизгә кәлгән пурсәт билән.

Көзлиридин от чиқнатти ялқунлиған,

Челишип турған кәби һәсрәт билән.

 

Күлүмсирәп қизил дәптәр алди бир чағ,

Заманидин рәнҗигәндәк қәлбидә дағ.

— Инилирим, йеңи язған шеирлар бу,

Деди: чөлдүр билмигәнгә, билгәнгә бағ.

 

Оқуди у шеирларни һәвәс билән,

Биз тиңшидук, аста алған нәпәс билән.

Арилишип кәткән едук, әшъарларға,

Оқуғандәк болдуқ бизму бәс-бәс билән.

 

Шаир қәлби дәрия екән долқунлиған,

Җисми униң ялқун билән жуғирилған.

Қазақниң қайтиланмас чоң шаири,

Вуҗудини есил арман қаплавалған.

 

Әшу бир күн пак қәлбимдә яшап келәр,

Әслигәндә тән-тәнлирим яшнап кетәр.

Унтулмас шу күн билән бәхтиярмән,

 Ойлисам бир өмүрлүк арам берәр.

 

Сиз салған мечитлар зиминға бир гүл

(Тәдбирчан тиҗарәтчи

Дилмурат Кузиевқа беғишлаймән)

Аләмниң түврүги дедиңиз ата,

Аләмниң жүриги көйүмчан ана.

Хәлқим дәп яшиған, отида көйгән,

Ақ көңүл оғлансиз мәртликтә дәрия.

 

Сиз салған мечитлар зиминға бир гүл,

Бәш вақит намазда паклинар көңүл.

Динсизлар билмәйду буниң ләззитин,

Шәриәт йолида дили болғач чөл.

 

Аҗизлар алиду мәдәтни сиздин,

Тепилар изиңиз һәрбир йезидин.

Мәрипәт, сәнъәткә шәйда һәрқачан,

Әл беши ризадур еқидиңиздин.

 

Егилмәй полаттәк турсун қәддиңиз,

Шатлиққа айлансун дәймиз дәрдиңиз.

Сахавәт ғәзниси жүригиңиз һәм,

Шу жүрәк әмридин пүтәр ишиңиз.

 

“Илһам”, дәп сиз бәргән әдипкә соға,

Охшайсиз үлгә қип көтәргән туққа.

Адаләт йолида һармастин, укам,

Йетиң сиз путлашмай нүсрәт-утуққа.

Шуңлашқа биз узақ өмүр тиләймиз,

Пучуланмас ирадә, ғурур тиләймиз.

Яздиму, қиштиму көңүлгә арам,

Әҗәмниң күйидәк һөзүр тиләймиз.

 

Әсләш

(Қазақстан хәлиқ артисти

Әхмәт Шәмиевқа беғишлаймән)

Әсләймән, улуқ артист, сени бүгүн,

Пәришандур қәлбим мениң үзүм солғун.

Илахунниң йүз йешиға йәтмиди дәп,

Ечинимән һәм өксүймән, жүригим хун.

 

Сән мәғрур сәнъәтсөйәр инсан едиң,

Тәрипиң оқуп пүтмәс дастан едиң.

Хәлқимниң нәғмә-нава асминида,

Чақниған йоруқ юлтуз, чолпан едиң.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ойлисам, «Сайит» келәр көз алдимға,

Жиғлиғанмән униң аһу-пәриядиға.

Һаятниң нәқ өзидәк көрситәттиң,

Әсәрни йәткүзәттиң һағдадиға.

 

Зоқлинаттуқ учрашқанда «Отелло» дәп,

Әгишәттуқ балаң кәби сени көрсәк.

Театрни көтәргәчкә чоққиларға,

Мәдһийиләттуқ, махтинаттуқ нәдә жүрсәк.

 

Яшап өттүң бу дунияда әҗриң билән,

Унтулмас исмиң сениң “Әхмәт” дегән.

Карван беши болуп қалдиң сәнъитимдә,

Образлириң өзәңгә хас, өзәңгә тән.

 

Адәмләрниң бу һаятқа кәлмиги бар,

Узун-қисқа яшап, униң кәтмиги бар.

Қалдурған излириму  һәртүрлүктур,

Сениң өчмәс бу зиминда әмгигиң бар.

 

 Әссалам, Ғулҗа

Һәй Ғулҗам, шәһирим, барақсан-көркәм,

Сениңдә қалғанди балилиқ күлкәм.

Топилиқ йолуңға излирим чүшкән,

Дост билән ойниған тоймай җуғиҗәм.

Төрт көрүк, ташләпки ават җайлириң,

Илиниң бойида бостан-баһариң.

Ақ өрүк, мәмпәз алмилириң һәм,

Ядимда сақланди чекип дил тарим.

Навайлар қуймаш қип сунса ненини,

Ашпәзниң үзүлмәс еди меһмини.

Зиқларға өткүзүлгән «Бәрри кавап» дәп,

Даңлатти кавапчи у һүнирини…

Дарилниң қойнида гөзәл яшлиғим,

Башланған вәтәнгә һәм ашиқлиғим.

Илимниң деңизи ичрә шох үзүп,

Қеп қалған шу йәрдә зәп бәңвашлиғим.

…Шуларни сеғинип келимән, Ғулҗа,

Қәлбимдә партлайду чәксиз илтиҗа.

Көп жиллар жирақта мән жүрдүм кинәп,

Анидәк бағриңға болуп интизар.

Таң билән чеһриңни өзләп келимән,

Гөдәктәк дәвримни издәп келимән.

Әссалам, туғулған кичик вәтиним,

Баш егип, мән саңа тазим қилимән.

 

Сөймигим пәриз

Достум дәйду тапмайсән тиним,

Төмүрму йә бу рәзги тениң.

Жутум дәйсән жүгрәп һармайсән,

Йетишмәйду, һә, немәң сениң.

 

Дедим – жутум тотия маңа,

Көзлиримгә сүрмигим пәриз.

Еғирини көтирип мәнму,

Отлирида көймигим пәриз.

 

«Қуруқ тағар турмайду өрә»

Чуқанларға қачмайду бөрә.

Жут көңлидин чиқишқа мәнму,

Бир амалин тапмиғим пәриз.

 

Намимиз бар әзәлдин уйғур,

Әшу сөздин тапимән ғурур.

Варис қилип аңа нәврәмни,

Нуқсанларни япмиғим пәриз.

 

Бәзиләр бар қурақ көрпидәк,

Мойи чүшкән тақир төпидәк.

Яхшиларға төһмәтни чаплар,

Мән шулардин кәчмигим пәриз.

 

Сәнму адәм дунияға кәлгән,

Сахавәтлик иш қилимән дегән.

Биқсивелип ис чиқармиғин,

Сәнму от боп янмиғиң пәриз.

Чүнки әл-жут һәммигә керәк,

Жутқа керәк бир мәзмут тирәк.

 

Вәтән

Асминиң түтәктә, қараңғу зимин,

Бечарә едиң сән, туғулғанда мән.

Билимән мәҗруһти қутлуқ тәнлириң,

Зулмәттә қалғандиң аһ, әзиз Вәтән.

 

Балилиқ пәйтимдә қуяш чақниған,

Хәлқимиз бир қетим қақаһлап күлгән.

Зоқумни кәлтүрүп йәлпүлдәп туғуң,

Җәннәттәк көрүнгән едиң сән, Вәтән.

 

Жигит боп қалғанда сәндин айрилдим,

Юлтузуң кәби бир көкүңдин көчкән.

Қайтамсән, һәй, оғлум, дегәндәк ана,

Қол шилтип, узитип қалғандиң, Вәтән.

 

Вәтән дәп күйләшти шаир һәвәстә,

СССР баш-панам, улуғвар дегән.

Мән кимни күйлидим әслийәлмәймән,

Чүш кәби у чағда өтүпту, Вәтән.

 

Йешимму улғайди, қәдриң өтмәктә,

Титирәйду тәнһалиқ кечип мискин тән.

Дәрдиңгә қилчилик дәрман болалмай,

Қизардим алдиңда мәңгүлүк, Вәтән.

 

Җудалиқ дәмлири узиғансири,

Вуҗудум өртинип көйгини-көйгән.

Арминим – көмүлсәм қутлуқ қойнуңға,

Алсаңди бағ-бағ қип амриғим, Вәтән.

 

 

 

 

Уйғур еди

Һөкүмранди киндик шәриққә,

Һун бовимиз тепип шәрәп-шан.

Он уйғурни, тоққуз уйғурни,

Қатарға у пәпиләп қатқан,

Уйғур еди шөһрәтлик хақан.

Күн чиқишни күн петишқа улап,

Дөлитини қурған Қарахан.

Қудритигә йолвас баш егип,

Қутлуқ нами бебаһа инсан,

Уйғур еди Сутуқ Буғрахан.

Түркий тили – уйғурниң тили,

«Хан тили» дәп һәқлиқ махтанған.

Қедим Қәшқәр юрти пәрзәнди,

“Қәшқәрий” дәп өзин атиған,

Уйғур еди бовам Мәһмудхан.

Қутлуқ илми қәлбни йорутуп,

Аләм сирин шеирда ачқан.

Яхшилиқни көккә көтирип,

Йүсүп Хасму тәвәррүк инсан,

Уйғур еди «Биликни» язған.

Әл ғемини йейиштин артуқ,

Ейтиң йәнә немә бар оғлан!

Өчүп бирдә лоғулдап йенип,

Қизлиримиз қилич ойнатқан.

Уйғур еди Назук, Ипархан.

Уйғур еди Билал, Садирлар,

Уйғур еди Сәид Әхмәтхан.

Уйғур еди Әлахан султан,

Хәлқи үчүн җан пида қилған.

Дүшмән күлин көккә сориған.

Әмгәкхумар йәрниң мағдири,

Қара йәрдин алар алтун дан.

Кәтмән чепип, маңлай тәр төкүп,

Һаятни гүл-гүлстан қилған

Уйғур еди мәрданә дехан.

Аңа көзи тәгдиму ятниң,

Шулар болди һәр койға салған.

Бир атиниң балиси туруп,

Бир-биригә орини қазған.

Уйғур еди елини сатқан…

Шундин бери кетип бәрикити,

Уйғур дегән намни унтуған.

Сән «қәшқәрлик», сән «таранчи» дәп,

Бөлүнгәндә, бөрә йолуққан,

Уйғур еди өзин унтуған.

Әнди немә болуп қалдуқ биз,

Қамлашмайду ишимиз қилған.

Дүшмән чәттә хатирҗәм қалди,

Өзара биз муш, таш етишқан,

Уйғур еди ғәпләттә қалған.

Бу қилиқтин җанлар тойди җақ,

Қачан болар биздә иттипақ!

Йөләк болуп турсаң янму-ян,

Йоқ едиғу елинмас қорған,

Уйғур болсақ әсли уюшқан!

 

Март шамилиға хитап

Таң сәһәрдә мән қуяшни күткәндә,

Сәйлигаһим болуп қалди бу коча.

“Аниларға нуруңни төк һәй, қуяш”,

Дәп өксүймән қилип аңа илтиҗа.

 

Қуяш қанға милинип баш көтирәр,

Тағ ястуқни астағина тайинип.

Қизил рәңлик шолиларға қарисам,

Қан пурайду көңүлләрни айнитип.

 

Өтүп кәтти әсиримиз қан толуп,

Бала жиғлап, атиларму боғулуп.

Қансиз қуяш нурлириңға муһтаҗ биз,

Кетип барар мадаримиз соғилип.

Қени Лөтүн бәхит үчүн күрәшкән,

Тоғрилиқни хата деди, өлтүрди.

Балисиниң дәрдидила, тирикла,

Анисини һәсрәт билән пүтәрди.

 

Ризвангүлниң қизил қени лалидәк,

Һәрәмбағниң бағлирида төкүлди.

Ана болса батур қизниң дәрдидә,

Жүригиниң қети тилим-тилим сөкүлди.

 

Бу әсирдә қақаһлиди күчлүкләр,

Дәвран сүрди өзгиләргә хан болуп.

Сараң болуп жүрәр бизниң анилар,

Пәрзәнт ятқач түрмиләрдә қан қусуп.

 

Ойналмастин кочиларда түзәкму,

Пулеметқа яш жүрәкләр йәм болди.

Тапалмастин өлүгини анилар,

Әсирләргә йәткүлүк у ғәм болди.

 

Март шамили, кимгә бәхит еп кәлдиң,

Нурғун ана кочиларда диванә.

Йәр шарида улар әнди мусапир,

Әркинликниң ғериви боп сәрсанә.

 

Шундақ өтүп кетип барар Назугум,

Ипарханниң әвлади бу әсирдә.

Уни аз дәп ахчиси бар намәртләр,

Номусини төкәр алтун қәсирдә.

 

Қизил рәңлик асмандики һәй, қуяш,

Келәр әсир аңа бәхит боламду?

Қан мәйданда балисини издимәй,

Жиғилмастин ақ чач ана күләмду?

Ейтқина…

 

 

 

 

 

Шаир нидаси

 (Баллада)

 Байсейит йезисиға шаир Сейит Муһәммәт Қашийниң һәйкили орнитилди

(«Уйғур авази» 1994-жили декабрь).

Еһ, Челәк әҗдатлар макан тутқан йәр,

Еқидә меһридин төкүп алтун тәр.

Ташлиқни гүл қилип ават юрт қуруп,

Тинмиған мәрт җанлар сансиз шамсәһәр.

 

Шу Челәк дәрияси бойида Байсейит,

Қойнида той-мәйрәм, болуп турар һейт.

Әвлатлар пәрзидин роһи сүйүнүп,

Қойнида ятиду даналар җим-җит.

 

Қәвирләр алдида солғун туримән,

Қашийни хиялән рошән көримән.

“Көп жиллар ядланмай қалған ғәзәлхан”,

Дәймәндә бир һаза сөһбәт қуримән.

 

У турар алдимда кийип чәкминин,

Дәр гоя “Әй әвлат нә һаллар чәктиң.

Йетәлмәй арманға житим буддидәк,

Көчләргә қетилип, су, отлар кәчтиң.

 

Һә, бүгүн тапқандәк бир парчә амәт,

Көрдүң мән көрмигән һәҗәп карамәт.

Шу сәвәп сән мени йоқлап кәлгәнсән,

Бир әсир өткәндә тапқачқа пурсәт”.

 

Дедим: “Раст, ғенимәт бүгүнки пурсәт,

Алдиңға кәлдим сорап иҗазәт.

Сөзлигин, устазим, тиңшаймән, мана

Беарам жүрәккә елип күч-қувәт”.

 

Яңриди шаирниң қәлбидин дастан,

Мәзмуни мән үчүн гоя бир җаһан.

Уйғурлар яриси сақаймай кәпту,

Тәхткә кәлсиму нәччә он хақан.

 

“Туғулдум мән Қашта яшлиғим өткән,

Чирайлиқ қизларни бойида күткән.

Көйгәчкә хәлқимниң меһри отида,

Дилимдин тәвринип ғәзәлләр пүткән.

 

Дәриядәк давалғуп Вәтәндә өстүм,

“Вәтән” дәп яндим мән һәм толди күчүм.

Җәң қилип, ғазат қип Садирлар билән,

Йеңишта чиққанди дүшмәндин өчүм.

 

Болғанди он жилдәк Или гүл-ават,

Әл-юртму яшиған еди баяшәт.

Қуллуқтин қутулуп шаир күй күйләп,

Расланған чағ еди қеқишқа қанат.

 

Бирақта кәлгәнди әҗдиһа вә шир,

Көксидә тимақчә болмиғач меһир.

Содиға салғанди тәғдиримизни,

Чирайлиқ күнимиз болғанди еғир.

 

Хаинниң қолида бизниң көкимиз,

Сетилип қалғанни билмәй қаптимиз.

Манҗурға һәдийә қилипту юрти,

Бекарға кетипту төккән қенимиз.

 

Вәтәнни қалдуруп көчтә адәмләр,

Йоқалди бир мәзгил у шерин дәмләр.

Әл билән болдум мән әшу көч-көчтә,

Пиядә йол жүрдүм дәссәп тикәнләр.

 

Йолларда, чөлләрдә тапан тешилди,

Һәй, балам, бәхтимиз тәтүр ешилди.

Ат-улақ озуғи барниң ғеми йоқ,

Йоқсунлар күн-түнләр гия чишлиди.

Жүрәктин чак-чак боп аққан еди қан,

Бешимиз миң ғәмдә түтәк йәр асман.

Мүридә жүк еғир — дүмбиләр йеғир,

Немини көрмиди дәйсән чиқмас җан.

 

Келип биз бу яққа юрт қурдуқ башқа,

Охшитип Байсейитни һәттаки Қашқа.

Далани көкәртип бостан қилғичә,

Нә савда чүшмиди дәйсән бу башқа?

 

Бу юртқа йөләкдаш болған Шарғоҗа,

Тәр төккән мәртләрни қилғанда олҗа.

Уйғурниң қоли гүл әмәсму, оғлум,

Зиминни яшартип чөмдүргән нурға.

 

Мән шундақ язғандим «Шәрһи шекәстә»,

Дегәндим әвлатлар сақлисун әстә.

Әҗдатлар әҗриму мәңгү тәвәррүк,

У тозуп кәткидәк мамкап әмәстә!

 

Әҗәл кеп ятқандим ахир тупрақта,

Нәччә көч йөткәлди у яқ-бу яққа.

Әвладим бир күлсә, миң қетим жиғлап,

Өткинин билгәндим, балам, шу вақта.

 

Миң қетим чөргәлди, бәлки, бу аләм,

Миң қетим сәргәрдан болди бу адәм.

Топиниң тешиға чиқмай қалғанди,

Биз жутқан қайғу-дәрт, һәсрәту-әләм.

 

Пәрванә кәби сән пеқирап кәпсән,

Қәврәңни зиярәт қилимән дәпсән.

Нәзәр сал йәр билән йәксән болғанғу,

Җигәрим уни сән нәдин издәйсән?

 

Шуңлашқа қәврәм бу — кәңри гөрстан,

Қолуңдин кәлсә гүл қилғин гүлстан.

Шу чағда хуш болар пүткүл әрвалар,

Садақәт борчини өтисәң инсан”.

 

Сөзини түгитип шаир шүк болди,

Бир һаза көңли тит-тит боп сөкүлди.

Әшу чағ чөмүлүп аләмчә ойға,

Қәлбимгә пуғанлиқ һәсрәт қуюлди.

 

Арам ал, әй шаир, Сейит Муһәммәт,

Бизгиму бир күни кеп қалар амәт.

Һәйкилиң қойилар абралға чоқум,

Баш егип өтүшәр шунда адәмзат.

 

 Рубаийлар

Һалаллиқ — пәзиләт дат басмас у зәр,

Униңдин аздурар шәйтан шам-сәһәр.

Һарамлиқ — самандур дени, тәми йоқ,

Бәк шерин болсиму ичсәң ваһ, зәһәр.

                                ***

Бу һаят гөзәлдур тәңдашсиз пәри,

Униңға ашиқтур чоң-кичик бәри.

Миң яшап өтсәңму қанмас тәшналиқ,

Яшлиғиң һаятниң падишалиқ дәври.

                                ***

Барсақ тойға — тойдин хусур тапимиз,

Яманларни яқлап чапан япимиз.

Алдимизға һайдалмаймиз һарвуни,

Маңғанларға ташни шилтип атимиз.

                                ***

Өзимизни айимастин келимиз,

Бегунала уштилиду белимиз.

Ятниң әмәс, өзимизниң дарида,

Боғулупла чиқар бизниң җенимиз.

                                ***

Чәккә йәтти өзара биз петишмай,

Турмидуққу сәвир қилип, етишмай.

Алиқанчилик йеримиз йоқ бизниңки,

Жүримизғу қандашларға қетилмай.

                                ***

Ойлиримиз һарам билән булғанди,

Даналарму сүкүт билән толғанди.

Нәгә барсаң яманларниң дәстидин,

Һә, уларниң өмүр гүли солғанди.

                                ***

Әмгәктә өтмәктә өмрүң, миллитим,

Шу билән ашмақта сениң қиммитиң.

Сахавәт изгүлүк сиңгән тениңға,

Әвлатқа үлгидур ғәзнә-һиммитиң.

                                ***

Талашқим йоқ, яшлиғиң – зибалиқни,

Өткүзгүм йоқ, һәсәт қилип хаталиқни.

Пак қәлбимниң әң төридин иним дәп,

Тиләймән бил, саңа әмәт даналиқни.

                                ***

Конилар дәптекән «Җан болса, җаһан»

Сиримни ейтай мән, қалмисун пинһан.

Әбәдий миннәтдар қилған әҗриңгә,

Бәхтимгә узун жил болғин сән аман.

                                ***

Қуруқ сөз дәрдидин зериктимғу мән,

Достлуқни, бирликни сеғинди бу тән.

Яв болуп өзара, йә петишмидуқ,

Дост болуп зиминда болмидуқ хурсән.

                                ***

Шеирни язимән талсиму қолум,

Әзәлдин униңға қәлбимдә зоқум.

Хәлқим дәп бу қилған қутлуқ әҗримни,

Әвлатлар унтумай әслиши чоқум.

                                ***

Қәләндәр яшайду һәрдәм тамада,

Кәмбәғәл дан издәр кона хаманда.

Дөләтмән айрилса ана жутидин,

Шулардәк бәхитсиз болур җаһанда.

                                ***

Бу өмрүмдә мәҗнун болдум, сән ләйли болдуң,

Туққанларға меһриван қиз боп тонулдуң.

Егәм бәргән бәш пәрзәнтни қошқичә әлгә,

Баһар едиң, күз болуп сарғийип солдуң.

                                ***

Қәйәрдә течлиқ бар, шу йәр гүлстан,

Чөллири чирайлиқ болғуси бостан.

Күл болуп тозуйду, кетәр бәрикәт,

Қәйәрдә һәсәтхор болса һөкүмран.

                                ***

Мениң үчүн тәңдиши йоқ, яр сән вападар,

Меһриң — булақ, бир қетимму

                                                бәрмидиң азар.

Сән болмисаң, ким сөйәтти өзәңдәк көйүп,

Ким күтәтти йоллиримға қарап интизар.

                                ***

Бу өткән өмрүмгә сәп селип бақсам,

Пушайман өкүнүш болупту лиқ җам.

Арманлар ашмастин, шу пети қалди,

Йә тәләй көрүнмәс әртәю ахшам.

                                ***

Дунияда көп болса дана яхшилар,

Авамни тенәтмәй түз йолға башлар.

Мабада арилишип қалса наданлар,

Өмлүкни бузиду, дилни хун қилар.

                                ***

Толғинип чиқимән хиял илкидә,

Ухлалмай беарам зулмәт кечидә.

Хәлқимгә қанғидәк хизмәт қилалмай,

Пушайман лиқ толди патмай ичимгә.