• (Мәсәл)
• 09 Қараша, 2020

Кепинәк билән һәрә

Мөгилик бағниң ичидин учуп чиққан кепинәк қанатлирини ләпилдитип учуп келиветип, гүлзарлиқта гүлдин-гүлгә қонуп жүргән һәрини көрүп қелип: «Әву сәт бу йәрдә немә қилип жүргәнду?» дәп ойлайду.
– Һәй җоһут, бу гүлләрниң арисида немә қилип жүрисән?
– Сениң немә кариң? Мән гүлләрни яхши көримән, гүлләрму мени яхши көриду.
– Улар сениң қәйириңни яхши көриду? Кашки мениңдәк чирайлиқ болсаңмиғу. Мениң қанатлиримға қариғинә, худди нәқишләп қойғандәк чирайлиқ, өзәмгә бәк яришип туриду. Мени адәмләр, болупму балилар қәвәт яхши көриду. Айрим бәңваш гөдәкләр мениң кәйнимдин қоғлап, тутувелишқа һәрикәт қилиду. Мән бирдә өргә, бирдә пәскә учуп, уларға тутуқ бәрмәймән.
– У дегиниңғу раст, амма сениң адәмләргә немә пайдаң тегиду? Мениң мону гүлләрниң ширнисидин жиққан һәсилимни адәмләр ләззәтлинип истимал қилиду, давалиниш мәхситидә пайдилиниду. Чүнки мениң һәсилим пәқәт ширнилиқ болупла қалмай, һәрқандақ ағриқ-силаққа шипалиқ. Буниңдин ташқири мән мөгә, көктат, зираәтләрни тозаңлаштурушни билимән.
Һәриниң дегәнлири һәқ болсиму, кепинәкниң «Аттин чүшсә, үзәңгидин чүшкиси» кәлмәйду.
– Сән қилған ишни мәнму қилалаймән.
– Сән мөгә, зираәтләрни тозаңлаштурғиниң билән, мениңдәк һәсәл жиғалмайсәнғу.
«Қизилгүлниң гүли һәм тикини, һәриниң һәсили һәм зәһири болиду» дегән гәпни аңлимиғанмедиң? Сән адәмләрни чаққанда, улар зәһириңниң аччиғиға чидимай, сени қарғап, саңа ләнәт оқуйду. Гәпниң қисқиси, һәсилиңниң ширнисини сениң зәһириң жуюветиду.
Ушбу муназириләрни аңлап турған ячивәк мундақ дәп тил қатти:
– Һәй ағиниләр, һәрқандақ пайдиниң зийини болиду. Шундақла һәрқандақ яхшилиқниң кәйнидә бир яманлиқ туриду. Адәмләр биз, һашарәтләрниң, уларға қиливатқан яхшилиғини билгәчкә, бәзи зиянлиқ ишлиримизни кәчүриду. Шуниң үчүн биз бир-биримизниң йеғириға тәгмәй, инақ яшайли.

Қасим ИСМАЙИЛОВ.