• Шеирлар
• 13 Мамыр, 2021

Қатиллиқ

(Қазан шәһиридики мәктәпләрниң биридә йүз бәргән паҗиәгә беғишлаймән)
«Мән – Худа! – дәпту җасус өзини 
Һәмминиң җени мениң қолумда. 
Мәйли ким болсун әҗәл қучиду, 
Учрашса болди мениң йолумда».
Өйидин чиқип йол тутуп аста, 
Өзи оқуған дәргаһқа қарап. 
Кимләрдинду өч алмақ нийити, 
Мәктәпкә кирди қаттиқ вақирап. 
Ваң-чуң, қиқастин әнсирәп устаз, 
Алдираш берип ишикни ачти. 
Чапму-чап турған қара кийимлик
Соғ қанлиқ билән тәпкини басти. 
Билим канида, синип-залида, 
Кәйни-кәйнидин оқлар етилди. 
Көзи қизарған қатил қолидин
Бегуналарниң җени қийилди.
Қарилиқ бүгүн Татар елидә, 
Жиғлайду хәлиқ жутушуп әләм. 
Көкләргә учқан периштәләргә,
Пүткүл әл болуп тутушуп матәм. 
«Мән – Худа!» дәпту қатил өзини, 
Худа бәндисин сақлайду дайим.
Әзрайил екән яш жигит әсли, 
Елип кәлгәчкә қиямәт-қайим.
Һасил АБДРИМОВ.
Уйғур наһийәси.