• Қәлб нидаси
• 30 Маусым, 2017

«Йеникниң — астини, еғирниң үстини» билмәтти

Һаят бәкму қисқа. Чүшәнгән адәм яшашқа вә көпирәк яхши ишларни әмәлгә ашурушқа алдирайду. Ундақ адәмләр үчүн һөрмәт-еһтирам, муһәббәт вә муһтаҗға қол учини бериш – һаятниң мәнаси болуп тепилиду. Достум Айнурәм Қурванҗан қизи Сулайманова шундақ инсанлардин еди. Айнурәм иккимиз бир кочида чоң болдуқ. Челәктики П.Вихрев намидики оттура мәктәпниң бир синипида оқудуқ. У кичигидинла наһайити хушхой вә меһриван еди һәм һаятни чәксиз сөйәтти. Хапа болған, қийналған адәмни көрсә, униң көңлини елиш үчүн сәкпарә болупла кетәтти. Көрәлмәслик, урушқақлиқ униң үчүн әсла ят хисләтләрдин еди. Шуңлашқа болса керәк, униңдин бир минутқиму айрилғум кәлмәтти. Уму мени наһайити йеқин көрәтти. Иккимиз қол тутушуп өстуқ. Жиллар өткәнсири биз техиму ичәкишип, һәдә-сиңиллардәк болуп кәттуқ... Мәктәпни тамамлиғандин кейин иккимиз Талғир шәһиридики медицинилиқ колледжиға оқушқа чүштуқ. Әсли, келәчәк кәспимизниму достум таллиди. Андин иккимиз Алмута шәһириниң 5-ағриқханисида әмгәк паалийитимизни биллә башлидуқ. Амма Айнурәм бу йәрдә узақ ишлимиди. У Алмута шәһәрлик жуқумлуқ кесәлликләр ағриқханисиниң реанимация бөлүмигә авушти. Мән болсам, бурунқи орнумда ишимни давамлаштурдум. Бирақ әтиси-ахшими биз айрилмидуқ. Реанимация бөлүмидә ишлигән хадимлар ағриқханидики ишниң нәқәдәр еғир екәнлигидин яхши билиду. Һаят билән өлүм арисида ятқан адәмләр... Жиға-зерә... Һечқачан «йеникниң асти, еғирниң үстидә» жүрмәйдиған достум Айнурәм дәл мошундақ ишни издигән еди. Бөлүмдә ишлигән 10 жилдин ошуқ вақит ичидә у йүзлигән ағриқниң һаятини сақлашқа өз үлүшини қошти. Кейин достум Алмута шәһәрлик наркологиялик диспансерға йөткәлди. Бу йәрдиму жуқури җавапкәрлик билән өз ишини әстаидил атқуруп, кәсипдашлириниң һөрмәт-еһтирамиға еришти. Достум таллиған кәспигә шунчилик берилип ишлидики, һәтта у аилә қурушниму унтуп қалғандәк еди. Амма яхши адәмләр дайим Алланиң нәзәридә болиду дәйдиғу чоңлар. Айнурәм кәч болсиму, аилә қуруп, ана болуш бәхтигә муйәссәр болди. Айнурәмниң оғли дунияға кәлгәндә һәммимизниң хошаллиғида чәк болмиди. «Бу мениң һаятимдики әң чоң байлиғим, хошаллиғим вә утуғум» дәп оғлиниң исмини «Амәт» дәп қойди. Бош вақит тапсила, уни йолдиши билән ялғуз оғлиға беғишлиди. Айнурәмниң пәрзәндигә бағлиқ арманлири көп еди. Алди билән у мусулманчә той қилип, оғлини сүннәткә олтарғузуп, анилиқ борчини ада қилғуси кәлди. Андин мәктәпкә йетиләп беришни арман қилатти. Әпсус, үлгирәлмиди. Медицина хадимлириму тирик җанғу, уларму ағрийду. Күтүлмигән йәрдин достум еғир кесәлгә дучар болди. Мән Астана шәһиригә көчүп кәткәндә, Айнурәмниң орун тутуп йетип қалғанлиғини аңлап, уни йоқлап Алмутиға кәлдим. Тәсалла беришкә тириштим. Униң сақийип кетишигә үмүтләндуқ, әлвәттә. Бирақ, достум қанчә давалансиму, сақаймиди. Бир күни униң чоң һәдиси маңа телефон қилип, Айнурәмниң интайин еғир әһвалда екәнлигини, ишиккә тәлмүрүпла қалғанлиғини ейтти. Мән санақлиқ саатларниң ичидә Алмутиға йәттим. Достум, һәқиқәтәнму, мүшкүл һаләттә йетипту. Икки сааттәк йенида болдум. Униң бирәр еғиз гәп қилишқиму һали болмиди. Бирақ, чирайлиқ көзлири билән маңа тәлмүрүп қариған пети җан бәрди... Һаятимда муһим орун егилигән достумниң ата-аниси Қурванҗан ака вә Сарибүви һәдигә Айнурәмдәк есил инсанни тәрбийилигәнлиги үчүн чәксиз миннәтдарлиғимни изһар қилғум келиду. Қәдинас достумниң исми қәлбимиздә мәңгү сақлиниду. Зулфия ЛАТИПАЕВА.  Астана шәһири.