• «Уйғур авазиниң» сәйилгаһи
• 25 Желтоқсан, 2017

Янфон

Бир адәм автобусқа олтириду. Қариғидәк болса, йолувчиларниң һәммиси янфонлирида сөзлишиватқан. Һәрқайсисини иштирип-дәссәп, салонниң алдиға силҗиватсиму, һечкимниң кари йоқ. Улар янфондики сөһбәтлирини давам қиливататти.  Он яшлар чамисидики қизчақ: «Ким мени адәмни безар қилиду» дәйду? Кимни тойғузуветиптимән шунчә? Билип қой, мән ундақлардин әмәс! Һуй, чапақа!.. Камаләткә йәткән қиз: «Сән таза вараң-чуруң бир йәрдә охшимамсән? Ейтқинә зади, нәдә өзәң? Достумниң тойида? Тамақ йәватимән? Ундақта әркин сөзлишәвәрмәмсән...». Оттуз яшлар чамисидики әр: «Һә, ейтә қени, немишкә ят әр билән уссулға чүшүп кәттиң? Уят барму сәндә? Йәнә техи хиҗил болмастин «Һарақ ичивалдиңизму?» дәп сораватқиниңни қара!..». Һәрбий: «Сән Ивановтин сорап көр, униң танкиси нәдекин. Немә! Танк йоқмекән? Немә дегән җавапкәрсизлик бу!..». Поп: «Болмайду! Үлгирәлмәйватимән. Дәпнә мәрасимини башлимай туруңлар!..». Салондики әһвал һелиқи адәмни хелила әсәбийләштүриду. Автобусни тохтитиң, мән чүшимән! Жүргүзгүчи бир қоли билән рульни, иккинчи қолида янфонини тутуп, кимду-бири билән наһайити қизғин сөһбәткә чүшүп кәткән еди. Йолувчи у олтарған җайниң деризисини қаттиқ уруп вақирайду: Автобусни тохтитиң дәймән! Жүргүзгүчи әндила риайә қилип, униңға қарап бурулуведи, «гум» қилған аваз билән тәңла автобус тохтиди. У йол бойидики столбиға урулған еди... Чатақ чиқарған йолувчи һошиға келип, көзини ачқанда, икки дохтур уни мәхсус зәмбилгә селип көтирип кетип баратти. Уларниң бири янфонини мүриси билән қулиғиниң арисиға қистурувелип, башлиғиға йүз бәргән һалакәт һәққидә баян қиливататти. Һәммиси дегидәк ярилинипту. Униң ичидә бир йолувчиниң җараһити... Гәп мошу йәргә кәлгәндә, униң янфони йәргә чүшүп кәтти. Уни алмақчи болуватқанда, зәмбил ағдурулуп, йолувчи үзи биләнла йәргә чүшүп, һошини йоқитип қойди. Бир чағда көзини ачса, униң йенида янфон тутқан периштә пәйда болди. Буни нәгә апиримиз? Бейишқиму, дозаққиму? — дәвататти бақи дуния билән алақиға чиққан периштә.