• «Уйғур авазиниң» сәйилгаһи
• 11 Шілде, 2018

Яхшилиқ чоқум қайтиду

Бир әскәр туюқсиз дүшмәнниң һужумиға учрапту. Униң рәқиплири билән тәң келәлмәйдиғиниға көзи йетип, йеқин аридики бир өңкүргә қечип киривапту. У өңкүр ичигә мөкүнүп, “дүшмәнгә тутулуп қалмисамкән” дәп дуа қилип, тәңригә ялвурупту. Әшу пәйттә униң билигигә бир нәрсә кирип кәткәндәк билиниду. Қариғидәк болса, өмчүк екән. Әскәр бу зиянкәш һашарәтни миҗип өлтүрүветиш ойиға келидую, лекин униңға ичи ағрип, қойиветиду. Аман қалған өмчүк өңкүрниң кириш еғизиға өмиләп чиқип, йеңидин тор тартишқа башлайду. Шу мәһәл әскәрни қоғлап, өңкүр еғизиға йетип кәлгән дүшмәнләр өмчүк торини көриду вә “ичкиридә адәм йоқ” дегән хуласигә келип, кетип қалиду. Һекмәт: көпинчә әһвалларда биз башқиларға ярдәм қолумизни сунуш арқилиқ өзимизгиму ярдәм қилалаймиз.