• Қәлб нидаси
• 05 Наурыз, 2020

Қәбир алдидики әслимиләр..

Йеқинда ағинəмниң тəкливи билән икки яшниң өйлиниш тойиға дахил болуп қалдим. Риясəтчи тойни башлап, икки яшни төргə тəклип қилди. Дәсләпки сөз қизниң бовисиға берилди. Йеши сəксəнгə тақап қалған мөтивәр икки яшни иллиқ тәбриклиди вә сөзиниң ахирида мундақ деди: – Балилирим, мән Худа қошқан аялим билән 50 жил өй-отақлиқ болуптимән. Мошу жиллар мабайнида бешимиздин талай иссиқ-соғ өтти. Биз уларниң һәммисигә бәрдашлиқ бәрдуқ, бир-биримизгə яр-йөлəк болуп, ижил-инақ һаят кәчүрдуқ. Буниңдин бир йерим жил бурун аялим кәлмәс сәпәргә кəтти... Сеғинимəн... Ойлаймəн... Чүшлиримдин чиқмайду... Һә, һаят шундақ чапсан өтүп кетидекəн, һечнемини сəзмəйла қалимизкəн. Шуниң үчүн, балилирим, өмүрниң һəрбир дəқиқисиниң лəззитини сүрүңлар, вақтиңларни бошқа өткүзмəңлар. Һаят қисқа, бу җан тəндə пəқəт меһман екəн. Шуңлашқа бир-бириңларниң қәдригә йетип, һөрмәтләшни унтумаңлар. «Таяқ изи тəндə қалиду, җигəр сөзи җанда қалиду» дегəн әмәсмеди конилар. Йеқин һәм яхши көргəн адəмлириңларға жүрəк сөзүңларни ейтишқа алдираңлар!.. Һəқиқəтəн ойландуридиған сөзлəр! Мөтивәрниң бу ширин сөзлирини аңлаветип, ядимға ғәмгүзар момам кәлди. Мениң бүгүн қол йәткүзгән утуқлиримни момамниң көрәлмигинини ойлап, қәлбим бозлиди. Нә амал?! Мән бүгүн әйнә шу тойда әлтәк нәврә-чәврилириниң шат күлкилиригә ғәриқ болуп, қерилиқ гәштини сүрүватқан мома-бовиларға қарап зоқландим һәм уларниң өмриниң узақ болушини вә хатирҗәм һаят кәчүрүшини улуқ Алладин тилидимдә, момам ядимға чүшүп кәтти... Товва, момилар үчүн биз дайим кичик бала болуп қалимизкән. Күндә әтигәнлиги момам билән телефон арқилиқ сөзләшкәндә, «Мома, мүҗәзим йоқ, бешим ағриғандәк қиливатиду» десәм болди, аридин бирәр саат өтмәйла момам өйүмгә йетип келәтти. Момамни көрүп мән, худди кичик балидәк, хуш болуп кетәттим. «Мома, йеңи телефонда сөзләшкәндә келидиғанниң гепини қилмиғандиңғу?» десәм, «О-оо-йй, сән «мүҗәзим йоқ» девидиң олтиралмидим, көңлүм мошу яққа тартипла туриду, берип сени өз көзүм билән көрүп келәй дәп кәлдим» дәп бешимни сийпап, пешанәмдин сөйәтти. Андин «Мону дорини ичивалғинә, бешиңниң ағриғи дәрру тохтайду», дәп пайпетәкла болуп кетәтти. Момамниң бу қилиқлириға қарап, қақаһлап бир күлүвалаттимдә, андин: «Мома, бу баш ағриғини пәслитидиған дора әмәс, бу сениң қан қисимиң көтирилгәндә ичидиған дораңғу!?», дәп қояттим. Йезиға барған пәйтлиримдә момам әтигәнлик наштида йоған апқурға соққан нан, жүмәл, җигдәкләрни селип, мениң иликтәк әткәнчайни ичишимни күтүп олтиратти. Мән момамниң бәрикәтлик дәстихиниға бәдәшхан қуруп олтарғандин кейинла, момам бешимни сийпап қоюп, өтмүштин сир чекәтти... Шу бир мудһиш уруш жиллиридин сөз қозғап, өмүр китавиниң сәһипилирини варақлатти. Мән, худди чөчәк аңлаватқан гөдәктәк, момамниң гәплирини зәң қоюп тиңшаттимдә, андин момамниң қучиғиға бешимни қоюп татлиқ уйқиға чөмәттим... Бәзән иссиқ алиқанлири билән бешимни сийпап олтарған момамға қарап, «Товва, йешимиз жигирмидин ашсиму, мома-бовилар үчүн биз бәрибир гөдәк болуп қалимизкәндә» дәп ойлаттим. Момамниң «Кәл, йенимда олтар, уйқиң кәлсә, қучиғимда ухлиғин», дегән гәплирини аңлап, бечарә момамниң бириниң кәйнидин бири аләмдин өткән икки оғлини кинәп-сеғинидиғанлиғини һәм мениң ғемимда пайпетәк болуп, көйүк отини басидиғанлиғини сезәттим... Еһ, мениң батур, ғәмгүзар момам! Сән тартқан дәрт-аләмләрни һәрқандақ батурму йеңәлмәс!.. Мән сениң мени ташлап мундақ мәңгү уйқиға кетидиғиниңни әсла ойлимаптимән. Яхши сөзлириң, мәрт-мәрданилиғиң, сехилиғиң, пәрзәнтлириңгә бәргән чәксиз меһир-муһәббитиң, умумән, алий инсаний пәзиләтлириң бизгә ялдама болуп қалди. Сулайман АЙДАРОВ.