• Қәлб нидаси
• 19 Тамыз, 2021

Түгәп бариду яхшилар...

Әлмисақтинғу өлүмниң чоң-кичиккә қаримайдиғанлиғини билимиз. Лекин кейинки вақитларда нә-нә ғоллуқ зиялилиримиздин, инавәтлик қериндашлиримиздин айрилип қеливатқинимиз кишини “хәп” дегүзмәктә. 
Монуғу қутриған таҗсиман вирус пүткүл адәмзатниң җенидин җақ тойғузди. Күндә дегидәк һәм мәсхирә қилғандәк адәмләрни әҗилидин бурун жулуп әкәтмәктә. Өткәндә иҗтимаий торларда «Илгири чақирмиған йәрдин қалма» десә, һазир чақирған йәргиму қорқуп бармас болдуқ» дегән күлкә териқисидә һәзил тарилип жүрди. Раст, бир аңлимаққа күлкә һасил қилсиму, амма бүгүнки вәзийәттә йеқинлиримизниң хошаллиқлириға жирақтинла тәбригимизни, мусибәт-қайғулириға тәзийәмизни билдүридиған болдуқ. Сәвәви, өлүмгә елип келидиған еғир ағриқни жуқтурувалмайли дәймиз. 
Иккинчидин, «Уйғур авази» гезитиниң өткәнки санида берилгән тәзийәләргә қариғандила, елимиз билән хәлқимизниң роһанийитигә салмақлиқ төһпә қошқан әзиз инсанларниң вапат болғанлиғиға, тонушлиримизниң йеқинлиридин айрилип қалғанлиғиға көзүмиз чүшүп, көңлимиз йәнә йерим болди. Униңсизму тәғдиримиз доға чүшүватқан мәзгилдә, өлүмгә қиймас нативан кишилиримизниң бириниң кәйнидин бири бақилиққа қарап раван болуватқанлиғи қәлбимизни бозлитиду. 
Мошу мавзу әтрапида гәп қозғиғанда, мундақ пикирләр ойға әриксиз келиду. Бүгүн биримиз бар, әтә йоқ екәнмиз, қериндашлар. Шуңлашқа, мону бәш күнлүк аләмдә баримизни қәдирләп, бир-биримиз билән сәмимий өткәнгә немә йәтсун! Раст, бәндичиликтә билип-билмәй камчилиқ-нуқсан өткүзүп қойимизкән. Тарихтин яхши билимиз, дунияға талай даңлиқ кишилиримиз туғулди. Өзиниң әмәс, өзгиниң ғемида әҗир қилип өтти. Уларниң бесим көпчилиги мукапат бир яқта турсун, қилчилик һөрмәт көрмиди. Көрсиму, вапатидин кейин... Кониларниң «адәмни тиригидә қәдирлә» дегини бекар әмәсқу ахир. Шуңлашқа, әзиз қериндашлар, һечким әбәт-мәңгүлүк әмәсмиз. Улуқ Лоқманму миң жил яшаймән дәп, һаяттин өткән әмәсмеди...

Абдулҗан АЗНИБАҚИЕВ.