Қостанайлиқ қериндашларға һисдашлиқ

Ашиқлар оти бөләк – көйдүриду,
Жутниңму ришти бөләк – сөйдүриду.
Һә, тилсиз кәлгән отниң ақивити
Җанивар, адәмләрни өлтүриду...

Қиниға чүшмигәнди бирәр оқәт,
Мәсқирә қилип әнди тәбиий апәт.
Тиләймән қостанайлиқ қаяшларға,
Һазирчә бәрдашлиқ һәм сәвир-тақәт.

Орманда көйүватқан чеқирайду,
Жирақта чивин җеним сеқирайду.
Түтүнниң арисида қалған кәби,
Бешимму әндишидин пеқирайду.

Амал бар, күл-чоғларни өчиришкә,
Аман бар, қайтатуруп көрүнүшкә.
Қоғдашқа рәһими көп әң қудрәтлик
Алла бар, орун йоқтур өкүнүшкә...

Абдулҗан АЗНИБАҚИЕВ.