• Йеңилиқлар
• 31 Мамыр, 2013

Бөҗән билән ташпақа (Мәсәл)

У яқтин-бу яққа сәкрәп ойнап келиватқан Бөҗән йолда Ташпақиға йолуқуп қапту. — Һәй, Ташпақа чоң дада, мениң охшаш жүгрәп-жүгрәп маңмамсән. Бу меңишиң билән өйүңгә қачанму йетип барарсән? Йә айиғиң ағрамду? — дәпту Бөҗән. — Һәй, Бөҗәнҗан, айиғим ағримайду, мениң меңишим мошу, амма өйгә сениңдин авал йетип баримәнмекин, — дәп җавап берипту Ташпақа. — Ташпақа чоң дада, авал мениң билән чепишип көр, андин кейин махтанмамсән? — Бопту, Бөҗәнҗан, чепишсақ чепишип көрәйли. Мениң өйүм әву дөңниң кәйнидә. Әгәр сән өйгә авал йетип барсаң, халиған соғаңни беримән. Әгәр мән биринчи йетип барсам, немә берисән? — Ташпақа чоң дада, маңа бир қап сәвзә тәйярлап қой, — дәпту Бөҗән өзиниң жүгрүклигигә ишинип вә Ташпақиниң алдиға өтүп, жүгрәп кетип қапту. Ташпақа мүмкинчилигиниң баричә меңишини илдамлитип, Бөҗәнниң кәйнигә чүшиду. Дөңгә йетип кәлгичә, наһайити қаттиқ жүгәргәнликтин, Бөҗәнниң тили саңгилап, көзлири чәкчийип кетипту. Мағдири қечип, путлири дир-дир титирәшкә башлапту. Дөңгә қарап бәш-алтә қәдәм ташлайдую, бирақ төвәнгә сирилип кетиду. Бир чағда Ташпақа йетип келип мундақ дәпту: — Һә-ә, Бөҗәнҗан, немә болдуң? Судин чиққан чашқандәк, җүлмәрәп кетипсәнғу? Конилар: «Аста маңғанму маңған, тохтап қалған яман», дәп бекар ейтмиған. Бопту, демиңни елип, өйүмгә мениң кәйнимдин йетип барарсән. Ташпақа әшундақ дәп ейтип, өмилигән бойи дөңгә чиқипту, у тәрипигә домулап чүшүп кетипту...

Қасим ИСМАЙИЛОВ.