• Һекайә
• 11 Қаңтар, 2024

Һәҗвий һекайиләр

Ғәмхорлуқ 
Күчигини қолтуғиға қисивалған бир аял, автобус шофериниң қешиға келип:
— Илтимас, нәччә пул керәк, төләймән, мени әву дуканниң қешиға чүширип қойғина. Өйүм шу йәргә йеқинирақ еди. Кейинки бекәттин чүшәй десәм, кәйнимгә қайтишим керәк. Һава райи болса соғ. Хәп, күчүгүм тоңлап қалмиса болаттиғу, — дәп бекәткә йәтмәйла автобустин чүшүп қалдидә, көздин ғайип болди. Бу натонуш аялниң «Күчүгүм тоңлап қалмиса болаттиғу», дегән сөзлири һәммимизни тәәҗҗүпләндүрди.
 Қандақ бәхитлик күчүк, десиңизчу! Еһ, адәмләргиму мошундақ ғәмхорлуқ қилсақчу, кашки...
Тонушуш
Бир күни Сәлкин ханисида олтирип, «Мошу мән роман дегәнни йезиватимән, андин уни дәррула китап қилип чиқириватимән. Зади шу романлиримни жут оқамду, мени һазирқи яшлар биләмду?» дегән ойға келидудә, наһийәләрни арилашқа йолға чиқиду. Узақ йол меңип, бир йезиға келип, дәсләпки учрашқан бир жигиттин:
— Мени тонудиңму? — дәйду.
— Яқ,тоналмидим.
— Ахмақ! Даңгал!..
—    Әнди тонудум, һәтта исим-нәсибиңизниму биливалдим, — дәпту  жигит.

Һәрким өзидә йоқ нәрсини сорайду
Йезидин балисини оқушқа әкәлгән бир ишчи тонуш профессор билән истираһәт беғида сәйлә қилип жүргинидә, уларға «хизир бовай» учришип қалиду.
— Һә, балилирим, маңа учришип қалдиңлар, қени мениңдин немини сорайсиләр? — дәпту хизир бовай.
— Маңа бир қап ахча бериң, — дәйду ишчи.
—    Маңа бир қап әқил бериң, — дәйду профессор.
Хизир бовай: «Тәливиңлар орунлиниду», дәп көздин ғайип бопту. Хизир бовай кәткәндин кейин профессор ишчиға кайишқа башлапту: «Уят әмәсму?! Ахча сориғиниң немиси?! Һо-й, ахча үчүн өлдүңму?!
Шу чағда ишчи профессорға күлүмсирәп қарап:
—    Һә-й, ағинә, һәрким өзидә йоқ нәрсисини сорайду, әмәсму? — дәпту.

Жирағирақ көмүңлар
Әҗдатлар роһи хуш 
                        болсун десәңлар,
Бир нәрсигә көңүл бөлүңлар.
Ғевәтчи билән әризихорни,
Жирағирақ көмүңлар.

Иштлар достлуғи
Аш-шорпиға, сүйәккә,
Жүриду иштлар талишип.
Бөрә қулиғини көрүп қалса,
Кетиду тез еғиз ялишип...

Шәмшидин АЮПОВ.