• Әхбаратлар еқими
• 29 Қыркүйек, 2022

Сеғиниш

(Этюд)

Һәр күни өйүмизниң йенидики әхләтханини айлинип кәтмәйдиған бу кишини өп-чөридикиләр яхши тонувалған. Һәтта униң исмини, қәйәрдин екәнлигини билидиғанларму баркән. Аңлишимчә, таҗикстанлиқ охшайду. Исми — Илхам (сүрәттә). Бу яққа қандақларчә келип қалғини намәлум. Қисқиси, қолида һечбир һөҗҗитиму йоқ, тоғра кәлгән җайда яшайдекән. 
Бирдә уни әхләтханиниң кәйнидә бир парчә қәғәз билән қәләм тутуп олтарғинини көрүп қалдим. “Мүмкин, өйгә хәт йезиватқанду”, дәпму ойлидим. Қизиқип, йениға бардим. Өйниң сүритини селиватиду. Адәттики йезидики өй. Илхамниң икки көзидә лиққидә яш. Өйни сеғинғини көрүнүп туриду. Көңлүм бузулуп кәтти.
Әву бир күни у ташланған бир диванниң йенида тизлинип узақ олтарди. Үстигә чиқмиди. Уни аста оң қоли билән сийпап қойиду. Еһ, тәңшәлмигән аләм! У тайлиқ иссиқ орунни сеғинса керәк.
Бәзидә униңға тамақтин башқа һечнәрсә керәк әмәстәк билиниду маңа. Чүнки униң әхләтханидин кийим-кечәк яки башқа нәрсиләрни алғинини көрмәптимән. Шәнбә, йәкшәнбә күнлири униң үчүн той. Халиған «тамиғини» йәйду. Бәзиләр тамақ қалдуқлирини ящиккә ташлимай, уттур өзигә әкелип бериду.
Бүгүн адәттики дүшәнбә. У әхләтханиниң кәйнидә көзини бир чекиттин алмай олтириду. Кәйпияти йоқ. Қосиғи ачса керәк. Дүшәнбидин җүмәгичә униң адәмләрни узақ күтүп, олҗисиз кетидиғинини байқап қалимән. Бу күнлири әхләт яки тамақ қалдуқлирини ташлайдиғанлар йоқниң орнида. Шундақ пәйтләрниң биридә Султанқорғанға берип, тонур нениниң түр-түрини алдим. Илхамға атап бир гирдә тоғач еливалдим. У гезитқа оралған нанни икки алиқининиң арисиға елип, униңға шундақ узақ, меһир-муһәббәт билән қаридекин, бу көрүнүшни аддий сөз билән ейтип йәткүзүш қийин. Икки көзидин аққан мончақтәк яш униң һәдди-һесапсиз өсүп кәткән сақаллириниң ичигә қумға су сиңгәндәк сиңиватиду. Мениңму көңлүм бузулди. Чидап туралмидим. Төрт-бәш чамдам кәйнимгә чекиндим. Мениң хиялимда бирла ой: нанни қачан вә қандақ йәйдекин. Кейин у тоғачни ана қучиғидики балисини сийпиғандәк узақ сийпиди. Йенип-йенип пурайду. Андин шундақ силиқ-сипайилиқ билән уштуп, аста ағзиға салди. Уни чайниғанда һөкүрәп, үн селип жиғлап кәтти...
Йәнә шу сеғиниш...

Бәхтишат СОПИЕВ.