• Һасан-һүсән
• 21 Қаңтар, 2016

Иланни йәңгән ячивәк

Һекайә/ Бир топ адәмләр билән ағинәмниң ишиги алдида параң селип тураттуқ. Қалиғачлар вичирлишип өйни чөгүләп учушқа башлиди. Уларниң чирилдашлиридин бирәр әндишә сезилип туратти. Қалиғачларниң айлинип учуватқан йеригә қарап турған Алимҗан тил қатти:– Қараңлара, иланму немә? Бир нәрсә қимирлиғандәк қилидиғу?! Барлиғимиз шу яққа диққитимизни ағдурдуқ. Һәқиқәтәнму, илан екән. Беарам болған қалиғачлар топлишип учуп келип, учуп кетишиду. Биз болсақ, бу әһвални назарәт қилип туримиз. Бир вақитта бир қалиғач иланға йеқинирақ йәргә қонди. Ағзида бир немә бар. Уни иланниң йениға ташлап, өзи электр симиға қонувалди. Һелиқи нәрсә иланниң беши тәрәпкә қарап маңди. Бир чағда илан қуйруғи билән өзиниң бешини савашқа башлиди. Байқисақ, байиқи қалиғачниң әкәлгини ячивәк екән. У чаққанлиқ билән иланниң көзини чоқуп оювалди. Көзлиридин айрилған илан поккидә қилип йәргә чүшүп кәтти. «Иш пүтти» дегәндәк, байиқи қалиғач ячивәкни қайтидин тумшуғида чишләп, қаяққиду учуп кәтти. Елип кәлгән йеригә әкәтти, тайлиқ.

Шерипҗан һаҗим  Бузурханғоҗа оғли.

Ават йезиси, Әмгәкчиқазақ наһийәси.