• Һасан-һүсән
• 22 Қыркүйек, 2016

Селимәм ана

Селимәм ана бүгүнму орнидин әти­гән турди. Һойлиға чиқишиғила қа­яқ­тинду йетип кәлгән қучқачлар анини оравалди. «Силәргә бүгүн немә көрүнди?» дәп ана жиғип қойған нан угақлирини уларға чечип бәрдидә, һойлиниң бир булуңида турған орундуққа келип олтарди. У чирилдишип, бир-бири билән талишип дегидәк данлаватқан қушларға зоқлинип қариған пети өтмүшни чарлап кәтти. Хиялиға балилиғи билән яшлиғини хаңсир қилған уруш жиллири, урушқа кәткән атисиниң «қара хети» кәлгән дәһшәтлик күн вә атисиз житимларни чөрәдәп олтарғузуп, талқан тарқитип бериватқан момиси Чолпанханниң симаси кәлди.

  — Апа, сән нәдә? — дәп чақирған балисиниң үни аниниң хиялини бузди. — Балам, мән қуч­қачларға дан бери­ватимән. — Апа, уларға дан берип үлгирисән, чаққанирақ меһ­манлиқ кийимиңни кийгин, — деди анисиниң йениға кәлгән оғли Шаһам. — Йеза һакими сени мәктәпкә кәлсун, дәп телефон қилипту. Аниниң көңли әнсирәп, жүриги қаттиқ соқушқа башлиди. — Мән уларға немә үчүн керәк болуп қалдимкинә?! — дәп  ана ғудуңшиған пети оғлиниң ма­шинисиға берип олтарди. Мәктәп һойлисида адәмләр гәвҗум. Се­лимәм аниниң жүриги дүпүлдәп соқувататти. У муәллимләр, ата-анилар билән иллиқ саламлишип, төрдә тизиқлиқ турған орундуқларниң биригә келип олтарди. Йеза округиниң һакими минбәргә көтирилдидә, жиғилғанларни йеза йеңи­лиқлиридин вақип қилди. Андин у узун жил китапханичи болуп ишлигән Селимәм анини оттуриға тәклип қилип, аниниң мәйдисигә «Қарулы күштерінің ардагерлері» мәркизий кеңишиниң «Ана жүрегі» медалини тақиди. Әйнә шу чағдила Селимәм аниниң көңли имин тапти вә  «Уһ», Аллаға миң қатлиқ шүкри! Уруш жиллири тартқан җапалирим, балам Авғанстанға атланғанда чәккән азаплирим бүгүн унтулғандәк болди», дәп өзигә-өзи  мәдәт бәрди. Шу тапта нураний аниға бақсам, қоруқ басқан мәңзидин мончақтәк иссиқ яш тамчилири еқип чүшти. Бу, әлвәттә, хошаллиқ яшлири еди...

Меликәм АБУШ,

М.Тейипов намидики Кичик Дехан оттура мәктивиниң оқуғучиси.

Уйғур наһийәси.   Жумағази БЕЙСЕБЕК чүшәргән сүрәт.