• Шеирлар
• 10 Қазан, 2019

Уйқисиз түндә

Уйқисиз түндә Ай йоруғи. Көрүнмәйду булутлар, Очуқ асман. Пақирайду юлтузлар. Өз ишини садақәтлик атқурар, Тиниқ түнниң күзитидә турғанлар. Аңлиниду йеқин җайда тинмастин, Түн күзитип қавашлири иштларниң. Чиллишиду пәрва әтмәй аңа һеч, Таңни кинәп ғоразлири қишлақниң. Беғәм җанлар татлиқ уйқа қойнида, Пәқәт ойғақ шаир тепип у камал. Хияллири учуп чәксиз самаға, Айлиниду алимини қип қамал. Көзи ғува лекин қәлби бәк ойғақ, Ойлирида җаһан кезәр боп әрик. Толғандурғач уни әлниң тәғдири, Кетәр бәзән аләмни у етип тәрк. Амма у һеч кәчәлмәйду үмүттин... Келәр амәт бу шаирға айлинип. Аләм өтмәс бир қелипта һечқачан, Амәт келип биз яқтиму болар һейт! Деңиз бойида Көкүч асман. Деңиз қирғиғи, Һаяҗанда мени у қойған. Көктә турар парчә ақ булут, Турғандәкти үстүмдә хақан. Қирғақтимән. Деңиз чайқилар, Узақларға нәзәр ташлитип. Узақ өтмүш оюмдин өтти, Немишкиду көзни яшлитип. Һәҗәп дәймән яқамни тутуп, Оң кәлмигән пәләккә бола. Висалдин қеп, һәсрәтләргә зәп Қалғинимға болуп муптила. Тәғдир шундақ..... Нәрсекән қатил, Өзгичә бар қудрити тилсим. Бәзидә у сөйүшкәнләрни Ихтиярсиз қиларкән тәслим. Юрттин қайттим, сөйүп сөйгәнни, Шатлиғимда чәк йоқтур бәлким. Сөйгәнгә мән сөйгү беғишлап, Һә, биридин... Наүмүт кәлдим. Турар һәҗәп һәсрәттә жүрәк, Нә қисмәт дәп, сорима мәндин. Бөләлмәстин пүтүн қәлбимни, Һә, бирничу?... Рәнҗитип кәлдим. Нәвриләр җедили Нәвриләрниң арисида мән қелип, Шатлинаттим. Мән уларға қарақлиқ. Бири келип қолтуғумға қисилди, Жумран дилда байқилатти амрақлиқ. Иккинчиси көрүп уни қизғинип, Сол йенимға келип уму тизланди. Дегәндәк боп: «Сәндин көрә мән йеқин», Чирайида мәхпий сирлар түс алди. Үчинчиси оғул еди шох, әркә, Қучиғимға атти өзин боп сәркә. Төртинчиси тенәп қелип айлинар, Қисилишқа орунму йоқ тар йәрдә. Айлинип у бир дәм меңип чөрәмдә, Чиқмақ болуп ямашти у мүрәмгә. Дәссәп чиқип тәсликтә у тиришип, «Бап төгиләң» болувалди бир дәмдә. Шу ан туруп биринчиси сөз қатти: ― Бова, барму бизниң өйдә чоң һәрә? — Һәрә сизгә керәк болди немишкә? Қандақ ойлар пәйда болди шу дәмдә? — Чиқишалмай қалидиған охшаймиз, Талишип биз ака-ука — төртимиз. Шуңа сени төрт бөләккә бөләйли, Болмиса биз қандақ инақ өтимиз?! Бөлүшәлмәс екән һәҗәп көп нәврә Қәлбий ортақ ялғуз турған бовини. Бир қанатқа сиғдурар шу инсанниң Қандақ яхши бу дунияда болғини. Абдуқейим РӘШИТ. Әмгәкчиқазақ наһийәси.